№7 (июль), 2017

Әй син, телем, рәхәт телем, авыр телем. Телне тешләп канатырлык сабыр телем...

Гаҗәп хәлләр, мәзәк хәлләр... Театр өлкәсендә дә, әдәбиятта да профессиональ тәнкыйть үшәнләнде. Юкса тәнкыйть талантлы кешенең иҗатын хупларга, үстерергә бурычлы яки аның иҗатын инкарь итәргә тиеш.

Дөньяда күп гыйбрәтле сурәт: Күктә – болыт, җирдә – гашыйклар. Салкын күз яшьләрен коймый гына Тукталган да калган болытлар.

Мәгълүм ки, һәр авылда теләсә нинди техниканы сүтеп җыючы, аның эшләү тәртибен аңлардай талантлы адәм бар...

Шамил һәм Ринат Закировлар турында бер-ике кәлимә сүз әйтергә күптән кыҗрап йөри идем. Язмам башындагы берничә җөмлә моннан ике ел элек язып та куелган иде.

Европа һәм дөнья тарихында гаять әһәмиятле урын тоткан шәхес – хун хөкемдары Аттила безнең эраның 453 елында үлгән.

Татарларны күккә күтәрдең син, Күтәрелдең бергә үзең дә.

Татар халкы кайда гына сибелеп яшәми. Заман зилзиләләре аны төрлечә сыный...

Милләт өчен тырышып, яшәртәсең Казанны!

Мәгәр, кеше күрмәгәндә, күктән Алтын сүзләр урлыйм төннәрен.

Менә шулай ул, милләттәшләр, «Җир» планетасындагы хәлебез мөшкелрәк булса да, «күктә», шөкер, балкыйбыз әле!

ХIХ йөзьелның беренче яртысында олы бабам Вәлид байның өе тирә-яктагы зыялыларның җыелу урыны булган, бу йорт гомум сый мәҗлесләренең мәркәзе вазифаларын үтәгән, башкорт кантоны рәисләре, урыс генераллары, губернаторлар, олы муллалар вә танылган шәхесләр дә бу мәркәздә олы кунак булган.

Күзең, йөзең, җырың – ләззәт Диңгезендә бер сәяхәт. Шуңа да шул – дөнья матур, Яшәү рәхәт, яшәү рәхәт.

Бүгенге милли идеологиябезнең нигезендә ике төп өстенлек ята. Аның беренчесе – Татарстанның суверенлыгы, икенчесе – дөнья татарларының республикабыз тирәсендә рухи һәм мөмкин кадәр икътисади берләшүе.

Язмыш белән икәү качыш уйнау, Әҗәл бер мизгелгә күзен йомганда.

Үр менәргә ныклы иман кирәк, Тәти күреп, тизрәк барып капланмагыз...

Киләчәккә кайтыр исәбем бар, Иярләсә җилне уй-җилкән;

Ызгыш-талаш түгел, гөрләп яшәү – Бу дөньяда минем миссия.

Телен, динен, йөзен саклап Яшәсен иде халкым...

Мәңге яшәп булмый бу дөньяда: Килер бер көн – мин дә китәрмен. Кем булдым мин Җирдә? – Актарамын Гомер китабымның битләрен.

Меңнәр сине басып алкышлады, Миллионнар күрми үкенде;

Кычкырамын, пышылдамыйм, әнә, җил пышылдасын. Милләтен, дәүләтен саткан еланнар ысылдасын.

Кара юрга бирегез, Сикереп кенә менәем, Дилбегәмне тартаем, Камчымны кизәнәем.

Төнлә кинәт Нургаянның, әллә вөҗданы уянганга, әллә эшкә полиция тотынганга, телефоннан хәбәре килде. «Җегетләр, кайгырмагыз. Мин сезне япа-ялгыз карурманда калдырмам. Чапай думает. Дайте миңа бер көн. Мин всё решу... Җегетләр, потерпите!» Бу кыска гына смсканы тишек корабта утырган тимәшлеләр коткару көймәсе сыман кабул иттеләр.