Булсын иде халкым

Минем инде: «Яшьли үләм», – диеп

Куркасым юк – узды яшь чаклар;

Сүнеп, күптән җилгә очты безнең

Яр буенда яккан учаклар.

Мәңге яшәп булмый бу дөньяда:

Килер бер көн – мин дә китәрмен.

Кем булдым мин Җирдә? –

Актарамын Гомер китабымның битләрен.

Мин тормышны сөйдем. Хәсрәттә дә

Рухым: «Яшим!» – диеп талпынды;

Тик шулай да яшәүдән дә бигрәк

Мин яраттым туган халкымны.

Мин яраттым аның телен, моңын,

Шигърияте булды сердәшем;

Тарихыннан, сыкрап, гыйбрәт алдым,

Җырлап үстем Тукай-Сәйдәшен,

Исән чакларында күреп белдем

Мәшһүр Мөштәриен, Камаен,

Сөйдем кышкы таңда алсу карын,

Якты көзен, гөлле май аен.

Татар галәменә гашыйк булып,

Өммәтемне сөйдем чын-чыннан,

Чөнки телем «Тәфтиләү»не җырлап,

«Мокамай»ны ятлап ачылган.

Мин бәхетле. Тик беләсем килә,

И Хакыйкать! Ачып куандыр:

Бәлки, үземнең дә, күпме яшәп,

Милләтемә файдам булгандыр?

Килер бер көн – мин китәрмен Җирдән,

Болытлардай агып кыйблага;

Тик милләтем берүк калсын иде,

Булсын иде халкым дөньяда.

"КУ" 07,2017

Фото: pixabay