Зәңгәр кыңгыраулар (романның дәвамы)

Романны башыннан монда басып укырга мөмкин.

***

Яшь парлар эш вакытын җайлаганнар иде. Бергә кайталар, бергә китәләр. Йортта яшәү рәвешенә үзгәрешләр керде. Бу өйдә ир, гаилә башлыгы төшенчәләре әтиләре ташлап киткән көннән югалган иде. Кызык! Ир-хатын мөнәсәбәтләре күрмәгәч, гайре табигый тоела. Пешкән ашны хатын иң беренче Хәбиргә суза... Яшь егет чагыннан төксе туганы, рәхмәтен белдереп баш иеп, елмаеп ашарга керешә. Зөлхәбирә аны олылап, аш белән күпме сыйлады. Рәхмәт тә әйтмәсен, нигә бер генә елмаеп карамады икән? Күңел чагыштыру белән гаҗизләнә. Мәхәббәтле күзләр бер-берсен генә күрә, Зөлхәбирә алар өчен юк бугай. Көн артыннан көн үтә. Ялгызак яшь кеше өчен парлы кешеләр белән янәшә яшәү бик читен икән лә. Һәрдаим артык булуың сизелә. Нишләп болай ук тота соң бу Маша үзен? Инде ничә тапкыр көпә-көндез яратышып утыруларына туры килде ул. Аның өчен төн бар бит! Юк, гаеп эзләп йөрми, нигәдер кабул итә алмый. Рамил белән Лилия дә өйләнмәгән Хисмәт алдында болай кыланып утырмый торганнардыр?! Алай дисәң... Әнә, Гөлсу хатынлы ир белән ачыктан-ачык чуала. Зөлхәбирәнең уйлары кайларда гына йөрми, ниләр генә хәл итми?! Бу янкорманың эшен ничек тә бетерәсе иде. Аш-су бүлмәсендә, музейга тапшырырлык экспонат – алюмин раскладушкада, акшарланган олы мичкә карап гел-гел ятып булмый лабаса. Төннәр адәм баласына йоклар өчен бирелгән. Миңа уйланыр өчен микәнни ул? Төн генәме? Көннәр дә тормышның шундый катлаулы мәсьәләләрен ялгыз башы хәл итеп уза. Бигрәк булдыксыз икән бит бу Хәбир! Игезәгенең, эштән кайткач, бераз йоклап алганнан соң да, озаклап кино карап ятканы күз алдыннан үтә. Маша да шоу-программалар карарга ярата. Унҗиде яшеннән бирле тәүлекнең күп вакытын телевизор каршында үткәрде Хәбир. Телевизор карарга ашкынып торган кешедән дә уңышсыз кеше юктыр. Мисалы күз алдында. Ничек тизрәк өлгертәсе бу бүлмәне? Хәбирдән күпме киңәш сорап та тегесе иңбашын сикертүдән гайре берни белдермәгәч, Хисмәт, пеноблоктан очсызга чыга, дигәч, стенаны шуннан өйдерткән иде. Эше күп икән шул. Әле бер як стенасы измә белән сыланып бетмәгән. Инде кышка кадәр торба сузасы, җылылыкка тоташтырасы бар. Бергәләп утырып ашаган чакта Зөлхәбирә, бу турыда сүз кузгатты. Нишләптер сүздә генә калды ул. Вакыт кышка таба бара, тәрәзә буендагы гөлҗимеш куагының да яфраклары көннән-көн кими, көннәр суыта. Зөлхәбирәгә раскладушка җайлана бара. Адәм баласы барына да җайлаша икән. Тик, вакыт-вакыт баш калкыткан горурлык мондый тормышка риза түгел. Һәр эшнең башында акча тора. Үзең эшләткәндә, акчаны үзең табарга тиеш буласың. Шулай дип уйлый Зөлхәбирә. Димәк, торбалар сузу – җылы җибәрү чыгымыннан куркалар. Ярый, монысыннан да бөлмәс Зөлхәбирә. Башланган эшне ярты юлда калдырырга күнекмәгән ул. Ләкин эретеп ябыштыручы бер генә кеше бар Балантауда, ул да булса – Минвәли. Аның каршына ничек барасы? Идән салкын, уйлар тагы да салкынрак. Уйлый торгач, тау арты авылы Черёмушкадан белешергә булды. Ярымкараңгылыкта янәшә куелган будильник сәгать бишне күрсәтә. Тор, Зөлхәбирә, раскладушкаңны җый, мыскыл булма!

Яшь парлар да йокыдан тордылар. Бергәләп чәй эчтеләр. Кәефләре шундый яхшы – яратышып шаярышалар, көлешәләр... Әдәп йөзеннән Зөлхәбирә дә елмаеп куя.

– Хәбир, моны төзәтеп бирерсең әле.

Игезәге Зөлхәбирә тоттырган раскладушканың скотч чорналган урынын сыпырып, сынган урынга карап көлемсерәп торды.

 – Си-симердең м-мәллә?

Маша күңелле генә көлеп куйды.

– Металл сындыргач, симергән инде, – диде эсселе-суыклы булган Зөлхәбирә.

Кәеф яхшы Хәбирнең, һаман елмая:

 – С-сварить ит-сен м-моны, М-мин-вәли. Ә-әйт-тергә к-ки-рәк...

– Чакыр! – диде ул, ныклык саклап. Еламас өчен күзләрен зуррак ачты. – Зөлхәбирә симереп тимер караватын җимергән, сваркалыйсы иде диген. Шул худтан хатын белән минем бүлмәгә җылылык үткәрәсе иде диген.

Зөлхәбирә эшкә килде дә фортепьянода кызу-кызу уйнарга кереште. Башын күтәрми ак, кара клавишларга гадәттәгедән катырак басып уйнады. Йөрәгенә җыелган авырлыкны көйгә салып, клуб эченә таратты. Җиңеләеп киткәндәй булды. Ул уйнаганда, балалар килгәннәр, залның беренче рәте тула язган. Гөлсу әниләр көненә балалар белән концерт әзерли башлаган иде.

– Зөлхәбирә апа! Шәп! – Ул баш бармагын тырпайтып фортепьяно янына килеп басты.

Зөлхәбирә фортепьяноның капкачын япты. Балалар белән исәнләште. Гөлсуның бүген бизәнмәгәненә игътибар итте. Никтер сыланып торган матур кызыл күлмәген дә кимәгән.

– Апа, Суфия апа сине өтте бүген сүгеп, бая әйтми генә калган идем инде. Җизни сезгә шабашкага киткән икән ич. «Бармыйсың, дидем, тәки китте», – ди. Иманнарын алам, берәр нәрсә сизмәм микән, диде. – Син чамалап йөр инде. Безнең апаның акыл бер тотам, үзең беләсең...

– Борчылма, Гөлсу! Минвәли белән без сөяркәләр түгел. Көнләшми Суфия. Шулай дип әйтеп кеше көлдерү, өстен булып сөйләшү җан рәхәте бит инде аңа. Шулай ияләнгән иде, шулай яши.

– Ай-яй, акыллы кеше дә инде син, апа.

Дәвамы бар.

"КУ" 10, 2020

 Фото: pixabay