ЙОЛДЫЗЛАР ЙОЛДЫЗЫ

Бүгенгедәй хәтеремдә: тамакларыбыз тук чагында әнкәм:

— Йолдызым! — дип мине иркәли торган иде.

Мондый иркәләүләрдән әткәм, ән­кәмнең күзләре җанлы йолдызлар бу­лып күренәләр иде миңа.

Күзләрнең — йолдызларның өмет ут­лары белән нурлануларын мин беренче мәртәбә әнә шундый вакытларда сиз­дем.

Йөрәк майларын ачлыктан суырткан әткәм, әнкәм мине иркәләү сүзләрен күп вакыт оныталар да иде.

Күзләрнең ачулы да, моңлы да, хәс­рәтле дә булуларын мин менә, шул чорларда аңладым.                                                                             

Балакларымны сызганып өлгермә­дем — әткәм, әнкәм:

— Зур үстең инде...

— Икмәк табышырга ярдәм ит, — диделәр.

Күзләрнең — йолдызларның тирән җитдилегенә мин менә шул сүзләрдән соң төшендем.

Яшьтәш дусларым белән бергә төн­нәрдә атлар көттек. Төпсез күкнең сансыз йолдызларына күрсәтә-күрсәтә;

— Әнә минем бәхет йолдызым!

— Ә тегесе—иң матуры, иң зуры, иң яктысы — минеке! — диешә-диешә, бәхет йолдызларын сайладык.

Бәхет йолдызының әйтеп бетергесез ерак булуын мин әнә шундый төннәрдә күрдем.

— Бармы соң ул? Калкырмы икән ул күңел теләгән йолдыз? — дигән сорау­лар эчендә янганда чын бәхет йолды­зы, бөтенебез өчен уртак йолдыз, йол­дызлар йолдызы балкып чыкты!

Мәңге сүнмәс, мәңге нурлы ул йол­дыз!

һәрвакыт горур нур белән яна ул, кызыл йолдыз!

Чөнки батыр көрәшчеләрнең бетмәс көчләрен, хезмәт ияләренең тойгыла­рын, саф мәхәббәтнең изге ялкыннарын туплаган ул йолдызлар йолдызы!

Шуңа, күрә яшәү, көрәш, үлем — бө­тенесе бәхет йолдызы — йолдызлар йолдызы өчен генә, дусларым!