Мәдинә (дәвамы)

(Әсәрнең башын МОНДА басып укыгыз)

Бишенче күренеш

Шул ук бүлмә. Биредә М ә д и н ә белән Җ ә ү д ә т . Алар йокы киемнәреннән. Җәүдәт артсыз урындыкта безгә алды белән утыра. Мәдинә аның аркасына рәсем ясый. Җәүдәт вакыт-вакыт тукыма белән томаланган Галиянең портретына карап ала.

Мәдинә.                 

Артык салкын аның тыны, җан өшеткеч,

Ә күзләре артык кайнар, тәмуг уты.

Җәүдәт .

Зинһар өчен, кабатлама шул сүзләрне.

Мәдинә.

Соравыңа җавап кына бирдем бары.

Җәүдәт .

Әйдә ачыйк!

Ни булса да, ул рәсемдә,

Безнең сөю яшәү гаме бирер аңа!

Мәдинә. Юк, кагылма!

Җәүдәт .

Калтыранасың син кабат...

Мәдинә.

Монда салкын.

Көз бит инде,тагын шул көз.

Җәүдәт .

Салкын диеп, көзгә нахак гаеп атма,

Урамнарда һаман пәрәвезләр оча,

Бер агачта сары яфрак күреп булмый,

Өйдә җылы, сиңа эчтән салкын бугай.

Бер почмакка кысып куйган

                                          җанвар сыман

Чарасыздан ни эшләргә белмисең син.

Син сәламәттер бит? Күзләремә кара!

Мәдинә.

Урамда көз!

Ишетмисеңмени, тыңла!

Тыны белән җаны чыга яфракларның.

Җәүдәт .

Яшәр өчен яфракларын коя агач!

Язын кабат яфрак ярыр, яшим диеп.

Мәдинә.

Әйе, тугры түгел агач яфракларга,

Көзләр килгән саен кан тамырын төйнәп,

Җанын корыта яфракларның, ә яз җиткәч,

Яңалары белән бизи үзен, яши.

Җәүдәт .

Һич ошамый миңа синең сүзләр,

                                              куркам...

Мәдинә.

Сине куркытырга авыр түгел икән!

Җәүдәт .

Синең өчен куркам мин, борчылам,

                                                    белсәң,

Берәр дәва кирәк түгел микән сиңа.

Канатларым җәеп, мин томалыйм җирне,

Кояш нурын каплап, мәңгелек

                                               төн ясыйм.

Мин төн фәрештәсе! Падишаһы төннең!

Әйдә сине бизик! Кем буласың килә?

Мәдинә. Үзем ясыйм...

Җәүдәт . Юк, бир, үзем!

Мәдинә. Үзем дидем!

Җәүдәт.   

Ләкин тизрәк! Канатларым җәйсәм әгәр,

Төсләреңне аермассың караңгыда!

Мәдинә битен бераз агартып, күз астына кызыл күз яше ясый.

Җәүдәт . Кем инде син?

Мәдинә. Гади таш сын.

Җәүдәт. Исемең ничек?

Мәдинә. Мин – Елаучы...

Җәүдәт .

Тик нигә соң кызыл яшең?

Мәдинә.

Кан Елаучы – хәрәкәтсез таш сын

булам...

Җәүдәт.                   

Димәк, минем канатымның шәүләсеннән

Хәтта сыннар елый куркып! Газап чигә!

Мин – канатлы шайтан! Ахырзаман

                                                           килә!

Канат каксам, давыл чыгар, тузан кубар,

Таш сын авып, чәлпәрәмә килер шундук!

Мин кубарам агачларны, түбәләрне...

Мәдинә сын булып басып тора.

Җәүдәт портрет өсләреннән тукымаларны алып-алып ата. Шуннан Галиянең портретын танып ала.

Җәүдәт. Галия?

Мәдинә.

Ул портретын ясатырга килде...

Җәүдәт .

Шуннан...

Мәдинә.

Ясап тәмамлагач, акча бирде миңа

Һәм, өстәмә бүләк итеп, үз портретын.

Җәүдәт . Тик ни әйтте?

Мәдинә.

Икебезгә бүләк, диде... Җәүдәт...

Җәүдәт .

Икәүләшеп миннән яшергәннәр...

Ишеккә шакыйлар.

Җәүдәт .

Бу кем? Нәфисәнең ачкычы бар!..

Мәдинә.

Белмим...

Җәүдәт . Ачма!

Мәдинә. Куркасыңмы?

Җәүдәт . Ачма, диләр сиңа!

Мәдинә.

Ишетмисеңмени, бик керергә тели!

Бәлки, безгә җәза китергәндер күктән.

Җәүдәт.  Ачма...

Мәдинә ишекне ача. К ә р и м керә.

Җәүдәт .

Әткәй... Ә син монда ничек килдең?

Кәрим.

Бар, чыгып тор. Безгә сөйләшергә кирәк.

Җәүдәт .

Нигә килдең?

Мин барын да үзем

                          җайлыйм...

Кәрим.              

Канатларың җәймә, малай.

Ике әйтмим.

Өстеңә ки, адәм мәсхәрәсе.

Җәүдәт . Әти...

Кәрим.

Әллә мине көттермәкче буласыңмы?

Җәүдәт киемнәрен алып чыгып китә.

Кәрим.

Сөрт битеңне, кәмит тәмам!

Тыңла сүзем.

Мәдинә.

Сүзегезне тыңлыйм.

Тик кем дип

                      эндәшим?

Әткәй дияр идем, ошамастыр

                                    бу сүз сезгә.

Кәрим.

Син ашыкма кызым булып язылырга,

Минем балам берәү генә, киленем дә.

Һәм улымны мин яратам, аңлыйсыңдыр.

Мәдинә.

Ышанасым килә шулай булуына

Һәм начарлык теләмисез диеп аңа.

Кәрим.

Син хөрмәтле кеше кызы һәм ялгышың

Аңларсың дип өмет итәм.

Яшьлек юләр –

Аңа бераз ташламасыз карап булмый.

Тик сез инде яшьлек чорын

                                 үткән кебек,

Бу чалбардан үскән сезнең аяк, шуңа

Туктатыгыз бу кәмитне, вакыт җитте.

Мәдинә.

Беләсезме, безнең кәмит чалбарларсыз,

Шуңа күрә, ничә яшьтә уйнасаң да,

Ул килешә!

Кәрим.

Тешләшергә киңәш итмим.

Мәдинә.

Сезнең йөрәк тимер дип ишеткән идем,

Тешләремне җимерергә теләгем юк.

Кәрим.

Уртак фикер, димәк, бик тиз табарбыз без.

Мәдинә.

Фикеремне сез аңларга теләсәгез.

Кәрим.

Монда тик бер фикер була ала һәм мин

Шул фикерне яклар өчен килдем бире. Уйнашыгыз тәмам, нокта куяр вакыт.

Мәдинә.

Машинадан төшкән Алла ролендә сез,

Чуалчыклы финалларны хәл итүче.

Кәрим.

Җирәнгәндер Алла сезнең арагызга

Тыкшынырга, шуңа күрә үзем килдем.

Атаң-картны хурлык буып үтергәнче

Акылыңа син кил, онытылсын бу хәл.

Мәдинә.

Ник мәхәббәт читтән карап торучыга

Һәрчак акылсызлык булып күренәдер?

Кәрим.

Янган утка очкан күбәләкләр сиңа

Ничегрәк тоелалар? Уйлап кара!

Бармы акыл шул бөҗәкләр гамәлендә?

Мәдинә.

Ләкин алар караңгыдан качып оча.

Кәрим.

Әмма ул ут алар өчен үлем генә.

Мәдинә.

Сукыр караңгыда тормыш итү газап.

Кәрим.

Тормыш – төнге юлдан чапкан

                                           автомобиль,

Яктылыгы – тик эчендә баручыга.

Ә калганнар – бөҗәк, каршыдагы нурга

Өмет итеп, пыялага сытылучы.

Мәдинә.

Димәк, сез Җәүдәтне шушы машинага

Утыртырга ният итеп килдегезме?

Кәрим. Әйе, шулай...

Мәдинә.

Тик нигә соң янәшәдә

Аның белән бергә мин бармаска тиеш?

Кәрим.

Ул өйләнгән.

Мәдинә.

Әгәр ул бәхетсез икән?

Кәрим.

Бәхетсезлек күрмәгәнгә, ул бәхетнең

Ни икәнен белми.

Күрәсеңме,  бу баш

Мәдинә.

Зинһар, алай уйламагыз, карынымда

Чын мәхәббәт җимешләре үсеп килә.

Кәрим. Җимешләре?

Мәдинә. Әйе, икәү!

Кәрим.

Булган икән...

Син егетне эләктердем, дисең инде?

Мәдинә.

Җәүдәт белми әле, мин әйтмәдем.

Кәрим.                   

Башың эшли, соң булганын көтәсеңдер.

Мәдинә.

Уемда юк аны бала белән бәйләү.

Кәрим.

Бу авырың – яман бер шеш,

                                корткыч гөмбә.

Кәүсәсенә таралганчы аны тизрәк

Шәҗәрәбез агачыннан кисү кирәк.

Мәдинә.

Зинһар, бу сүзләрне кире алыгыз сез,

Балагызның балалары! Сез бит бабай.

Кәрим.

Азгынлыкның суы тамган бу туфракта

Үскән онык кирәк түгел миңа, ишет.

Мәдинә.

Каршыгызга мин тезләнеп, яшәү

                                                    сорыйм,

Каралтмагыз, зинһар, сүзләрегез белән

Сезнең каннан туар ике нарасыйны.

Кәрим.

Менә акча, юк иткән бул көчекләрне!

Мәдинә ачыргаланып кычкыра.

Җәүдәт йөгереп керә.

Җәүдәт . Нәрсә булды?

Кәрим.

Сине кем чакырды монда?

Мәдинә.

Юк, ишетсен һәм хәл итсен Җәүдәт үзе:

Күзләремә карап, миннән ул

                                 баш тартсын.

Кәрим.

Бары бер сүз әйтәм сиңа, улым, тыңла!

Улым, димен сиңа, шуңа әйтер сүзең

Башта ныклап уйла. Минем тик бер

                                                     балам,

Әмма синең сүзең ялгыш булса әгәр,

Ант итәмен кылган хезмәтләрем белән,

Мин телемне аркылыга тешләп өзәм,

Тик «Улым» дип сиңа

                              эндәшмәмен бүтән.

Җәүдәт . Мәдинә...

Мәдинә. Җәүдәт?

Җәүдәт . Без...

Мәдинә. Җәүдәт...

Җәүдәт .

Бутаганбыз

Мәхәббәтне дәрт уены белән...

Мәдинә.

Уен?

Синең өчен бу тик уен булдымыни?

Син бит антлар иттең

                       кызыл каның белән...

Җәүдәт .

Гөнаһ эшкә биргән антлар

                                   саналмыйдыр...

Мәдинә.

Шулай җиңел генә китәсеңме ташлап?

Җәүдәт .

Син аңларсың мине бераз вакыт үткәч.

Мәдинә. Җәүдәт! Китмә!

Кәрим.

Кырт кисәргә кирәк, улым!

Мәдинә.

Аһ, син, шайтан, китәсеңме?

Мәдинәне

Тезләндереп, яшьләренә буылдырдым

Дияр идең бугай... Тукта!

Ишет башта!

Тимер битлек кисәң дә йөзеңә, беләм,

Кабыргаңа йөзләп мәче тырнак

                                                 кайрый.

Тоз сибимче шул яраңа акрын гына:

Тугры түгел иде сиңа, Мәдинәкәй!