№5 (Май),2016

Баллы яңгыр! Баллы яңгыр, сине ничек кенә җыеп калыйм соң?!.

Ил язмышы – ир һәм җир язмышы...

Шагыйрәне формалаштырган мохит турында уйлануларым юкка түгел. Матур табигать хозурлыгы, якты кояш астында, киләчәккә зур өметләр белән башланып, инде караңгылыкка чума барган кавем хәяте милли гамьле Рәзинә Мөхияр иҗатында үз эзен салмый каламы соң?

Рәшит абый Әхмәтҗанов белән без күпмедер вакыт абый белән энекәш кебек аралашып яшәдек: берара күршеләр булдык, «Казан утлары» журналында бергә эшләп алдык.

Гадәттә, гыйлемгә омтылышның классик үрнәге итеп Ломоносовны күрсәтәләр, имеш, ул җәяүләп башкалага барып җиткән, имеш, бер кереме булмаган килеш, үз көче белән укыган. Соң, җәмәгать, теләсә кайсы татар шәкерте үткән юл бит ул!

Телебезне гамәлгә кертү өчен шартлар юк түгел. Аларны хәрәкәткә китерер өчен бары тик максатчанлык һәм сәяси ихтыяҗ гына кирәк.

Сагышлардан сулыш алалмыйча, Ничә тапкыр йөрәк туктады...

1914-1915 елларда шигырьләре Гыйффәт туташ исеме белән басылган һәм әдәби җәмәгатьчелекнең бик югары бәясен алган Заһидә Бурнашева язмышы үтә дә гыйбрәтле.

Кайда яшәсә дә, торган җире Кешегә ул – Аллаһ бүләгедер.

Әллә Намус, әллә Иблис көлде, – Ялган диңгезендә гарык булдык.

Килдем сиңа нинди көннәр аша, нинди төннәр аша, бүгенем?!

– Ул кадәр акыллы арасында берүзеңә кыен булгандыр...

Мең ел үткән... Далаларда – тояк тавышлары. Гасырларның тоям агышларын.

«Каләм әһеленең, гомумән, иҗат кешесенең холык-фигыле, фикерләү үзенчәлеге, яшәү рәвеше аның әсәрләрендә» дигән сүзләр шагыйрь һәм прозаик Хисам Камаловка да тулысынча карый.

– Кем әйтмешли, Казан Кремеле ни өчен кызарырга тиеш әле? – дип, сорауга сорау белән җавап биргән ил агасы.

Баксаң, Ренат Харис төшеп барганда ук, сәхнәгә Илһам Шакиров чыгып баскан булган икән.

Ләкин нигәдер дөньясы шундый – безгә һаман да һич аңлашылмый бәхет-сәгадәт дигән төшенчә...

Сембер белән Казан гел янәшә, Сәлам юллыйм сезгә моңым аша.

...Бу яктан Р.Харис белән фикерләребез тәңгәл килде. Ул: «Иҗат итү газап булса, мин бер юл шигырь дә язмас идем, бер генә рәсем дә ясамас идем... А л д ы м а  а к  к ә г а з ь  с а л с а м , кулыма каләм алсам, мин иҗат ләззәте татыйм. Аһ! Тик гомерләр генә бер, дусларым, һәм кыска...» – дип яза .

Менә шул: көтүчедән — көтүче, укыганнан укыган туа, Бәрттин.

Аллаһ тыңлый мине тын торганда – фани аңым бакыйлыкка орынганда...

Сөрген-каторганы кичеп була, Яшәгәндә сөйгән яр белән.

Алтын көзнең ямен салкын җиргә яткан яшел яфрак киметә...

Олыгайган саен инана барам – авылда туып-үсеп, яшәргә калага киткән кеше, нинди генә гыйлем алмасын, нинди генә уңышларга ирешмәсен, барыбер тулысынча бәхетле була алмыйдыр. Алай гына да түгел, без, уналты-унҗидедә авылдан чыгып китүчеләр, бәхетсез дип әйтсәм дә ялгыш булмас, чөнки авылдан аерылдык, әмма шәһәр кешесе дә булып җитә алмадык.

Язлар саен, көзләр саен төрләнергә, Үзгәрергә кирәк безгә, үзгәрергә!