Унҗидедә

Һәр көн – кояш, һәр кич – аяз, һәр төш – төсле.

Иптәш тә күп. Ялгыз алма гел биш төсле.

Тормыш серле, бишек-гүрле, гел ярдәмле.

Кайгы, ару, яра кайчак ифрат тәмле.

Вакыт диңгез сыман бетмәс, гел бар кебек,

Дөнья йә чикләрсез кебек, йә тар кебек.

Йөрәк ярсу. Җил өрсә дә каннар кыза.

Яшәү авыр, ләкин рәхәт бер могҗиза.

Бар(ы)сын күреп, һәрнәрсәгә сөенәсе:

Күңел – сабый, холык – җиңел, иң иләсе.

Күңел сабый һәм аксакал, кояш һәм төн,

Гаҗәп кире: ялкынсыз да чыга төтен.

Күңел – утта, йөрәк – утта, акыл – утта...

Иҗат, көрәш, белем эстәү – йокы юк та.

Ният гаҗәеп садә дә, бик җитди дә...

Гомернең иң җылы язы – унҗидедә.

фото: pixabay