Әнием сүзе

Балачакта куыш уйнаганда,

Егылып борынымны канаттым.

Тузаннарны кагып өсләремнән,

Әнием әкрен генә юатты:

«Балачак бик шаян вакыт,

Тезләр генә янар инде.

Түземлерәк булу кирәк,

Борын гына канар инде».

Тәүге хисләр, тәүге сөю килде,

Һәм хыянәт белән таныштым.

Мендәремә кайнар яшем тамды,

Ишеттем мин әнкәм тавышын:

«Яшьлек бит ул хисләргә бай,

Яшьләр генә тамар инде.

Өметеңне өзмә, балам,

Мәхәббәт бер табар инде».

Дөреслекне ялган басып китте,

Бергә бутап агын-карасын.

Әнкәм дә юк, ялгыз торып калдым,

Күңелем белән сизәм карашын:

«Явызлыкны юлдаш итмә,

Нурлы күңелең тапланмасын.

Кояш барыбер якты сибәр,

Болыт күпме капламасын».

Яшь тал кебек күреп, тормыш җиле

Төрле яктан исеп сынады.

Ныклык биреп авыр вакытларда,

Әнием сүзе җанда чыңлады:

«Тормыш итү җиңел түгел,

Бирешмәскә тырыш, бала.

Кеше гомере бик кыска ул,

Тик игелек җирдә кала».

"КУ" 4 (апрель), 2019

Фото: pixabay.com