Моң

Мөлдерәмә өмет йолдыз кебек

Күңел күгебездә сүнгәндә,

Сөю тулган серләр балкыш булып,

Киек каз юлына сеңгәндә,

Бездән ялгыз калган язмышларны

Яшен кебек сагыш телгәндә,

Күктән моңнар иңәр, хәтер булып,

Ялкынланып янган төннәрдән.

Тамырларга, карашларга сеңеп,

Югалтулар булып сулкылдар.

Үзәк өзгеч моңнан үрелер дә

Җанны сихерләрләр шул кыллар.

Ятим калган хисләр иңрәгәндә,

Әрнү җанга булса җиһан тар,

Әле ярый яралардан саркып,

Шигырьләргә күчәр шул моң бар.

Мәңгелекнең сагышыннан саркып,

Күңелләргә иңәр шул моң бар.

"КУ" 8, 2020

Фото: pixabay