Ялгыш шыла

Ркаил Зәйдулла 1989 елда Польшага бара. Көн эссе. Бөтен кеше шортыдан йөри. Ркаил дә кызыга: шорты сатып ала.

Казанга кайткач, Ләис Зөлкарнәй белән каядыр барырга чыгалар. Тиз арада болар янына чыжлап милиция машинасы килеп туктый. Берсе Ркаилгә төбәлеп сорау бирә:

– Син кайсы районнан?

– Чүпрәледән,  – ди Ркаил, күп уйлап тормыйча.

– Үзең минем якташ та икәнсең әле. Ә нишләп син көпә-көндез урамда ялангач бот күрсәтеп, трусиктан йөрисең? Утыр әйдә.

Егетләр җайлап кына машинага кереп урнаша.

Милиция бүлегенә килеп керсәләр, боларны милиция капитаны Нурулла абый  (язучы Сәйдә апаның ире) каршы ала. Ул, «хулиган эләктерүче»ләргә китәргә кушып, башын кашып тора да:

– Да, бездә халык мондыйга күнекмәгән шул әле... – дип куя. Һәм очрашу хөрмәтенә сейфтан затлы коньяк тартып чыгара.

Ркаилнең авызы ерыла. Тимер рәшәткә арасыннан тәрәзәне шакып, Ләис дустына эчкә керергә ишарә ясый.

– Юк, кермим, – ди Ләис,  – анда керсәң, чыгалмавың бар...

Һәм ул әкрен генә өенә шыла. 

"КУ" 4, 2019

Фото: "Казан утлары"

архивыннан