Мирас

«Кайда, – дисең, балам, – безнең эзләр?

Кайда соң ул Колизейлы калам?

Кайда, – дисең, – мәрмәр хан-сарайлар,

Таш диварлар анда, кальгам?»

Сорауларың, балам, җиңел түгел.

Нәрсә әйтим сиңа, ни диим?

Җавап табар иде һун бабаңнар,

Сөйләр иде кыпчак әбиең.

Алар сине белмәгән дә килеш

Далаларда курган корганнар.

Курганнардан танып табарсың, дип,

Тын йокыга шунда талганнар.

Бай мирасың бар ул синең, балам,

Мирас калган сиңа таш-таулап.

Күл-елганы ике кыйтга буйлап

Һун бабаңнар куйган тамгалап.

Калалармы? Булган алары да.

Сүзләремә дәлил исемнәр.

Атамалар сиңа азимут ул,

Мирасыңны эзләп килсенгә.

Сиңа тагын бабаңнардан әле

Татар дигән мәгърур ат калган.

Синең телең белән – төрки телдә –

Далаларда җырлый ут-кылган.

"КУ" 09, 2017

Фото: pixabay