Туган якка кайту

Һәркем, чит җирләрдә яшәп,

Туган ягын сагына.

Миндә шундый хисләр белән

Кайттым туган авылыма.

Исәнме, туган авылым!

Кендек кан тамган җирем.

Сәламемне кабул ит!-дип,

Мин аңа башым идем.

Авылыма баш идем дә

Ташты кайнап хисләрем.

Сиздем шунда еллар үтеп,

Олы яшькә җиткәнем.

Исәнме, минем балачак,

Без уйнап йөргән урам.

Шау-гөр килеп үстек анда,

Бер урам тулы олан.

Урам тып-тын, беркем дә юк,

Юк балалар тавышы.

Уртаклаш, дидем, авылым,

Йөрәктәге сагышны.

Хатирәләргә күмелеп,

Уйланып тордым озак.

Туган йортка килеп керсәм,

Ишектә тимер йозак.

Күз алдымда һаманда шул-

Су буенда тал бакча.

Әтием чалгысын кайрап,

Тир түгеп печән чаба.

Әнием яшел чирәмдә

Каз бәбкәләрен карый.

Мин ялантәпи йөгерәм

Дөньяны таный-таный…

Бакчаcы да, чирәме дә-

Элеккечә һәммәсе.

Тик бакчада йөгерешми,

Кычкырмый каз бәбкәсе.

Уйларыма төелдем дә

Сорау бирдем: кем соң мин?

Кайтаваз килде күк күктән-

Син ятим монда, ятим...

Елларымны санный-саный,

Язмыш белән килештем.

Туган туфракка тезләнеп

Кизләү суларын эчтем.

Рөстәм Арифуллин. Ульяновск

Фото: pixabay