Исәнлек

Кичләремә: «Хәерле кич!» — диләр,

«Исәнмесез!» — диләр иртәмә.

Көннәремнән хәл белешә дөнья.

Уйга салып йөртә-йөртә дә...

 

Һәр теләге ләкин кабул булмас,

Хәл белүдән дәрман табылмас:

Илгә-җиргә тоташ ирләр җаны

«Сау бул!» — диеп кенә сау булмас.

 

Ир саулыгы — ил тынычта гына,

Бәхет белән көннәр хәерле;

Исәнлекме — үксез сабыйларның

Күз яшьләре телсә бәгырьне?!

 

Явызлыклар өстен чыкса әгәр,

Егылып калса сафлык, тапталса...

Җинаятьтер — җирдә хаксызлыкны

Күрә торып, җаның сау калса!

 

«Исәнме?» — дип хәл сорыйлар дуслар,

Дөрес булыр икән ни дисәм?

Илләр имин чакта — бәхетле мин,

Бәхет барда җирдә — мин исән!..

“Казан утлары” журналы. 1983 ел. 11 сан.