Бакый урманче шигырьләре (дәвамы (1))
***
Аз-азлап барыннан күңелем кайта,
Дөньяның күбен хәзер кире күрәм.
Нәфрәт туа, кәмите тормыш булып,
Тормыш шакшы тамашага әверелә.
1949 лардыр.
***
Казанда юк учак,
Мәскәүдә почмак.
Гүя телиләр күңелемә
Кадарга канлы пычак.
1949
***
Ходай сиңа таләпне, комсызлыкны,
Муллап биргән.
Җан көзгесе – чырайны хурлап биргән.
Оятсызлык, әрсезлегең һәр хәлдә,
Күренсен, диеп сәләтне кимләп биргән.
1950
***
Дустлар юк
Караңгы-караңгы төннәрдә,
Мамык мендәр белән шыпрт кына сөйлим.
Әмма ул,
Миңа серле җавабында,
Шомлы дастан, моңлы аһәң белән көйли:
Акрын!
Мамыклар ишетмәсен,
Безнең караңгы, караңгы төн серләрен.
Кем булса фаш итмәсен.
Гаҗәп, дөнья тулы халык, халык...
Әмма дустлар юк,
Дустлар юк...
1951
***
Кайчан кем, Аю
Рәис булып алды урманга,
Куяннар, бүреләр,
Хәтта төлкеләр
Кагылдылар бер якка.
Игълан кылды Аю урманга бөтен:
“Инде тыныч, татулык,
Бу урманда кылсын хөкем”
1954
***
Гомерендә кем абынмый, җан иясе,
Тойгысына кол булмый? Кан иясе.
Гыйшкының куәтенә чыдый алмый,
Йолкынып алга омтылса,
Дәртле күңел,
Шул вакыт күрмәсә аяк астын,
Анда чокыр...
1954, Балхаш.
***
Дәртләр бар,
Дәрман да бар иде.
Узды яшьлек,
Буыннар какшады,
Җитте гомернең,
Эңгере, ахшамы.
1956
***
Явыз дошман
Үзен дуст дип атанды.
Ышандым мин,
Вакытында белә алмадым хатамны.
Дәригъ[1], кайгы,
Белеп булмады ла, алдан хатамны.
1957
***
Васыять
Күзләрем бу дөньяга йомылса,
Каным җансыз, тәнем дәртсез суынса,
Барабаннар кагып,
Зинһар,
Йөрмәгез.
Тәңремнең дәргяһенә[2] лаек,
Тын гыйбадәт белән
Җирләгез.
Мөселман мин,
Тәмам исламча гүрләгез.
1958
***
Гомерләр үтте, имәнеп, шикләнеп,
Эшләп булмады чынлап, ипләнеп.
1958
***
Казанга кайту
Гыйшкым сиңа изге гыйшык яшьлегемнән
Сабырсызлык кылдым һаман яшьлегемнән,
Назыңа көфран кылып[3] азгын булдым.
Чыдамсызлык күрсәттем шул яшьлегемнән.
Кәгъбәгә кайттым кире яшьлегемнән,
Эзләгән кәгъбәдән юл сапканмын, буйлап китеп
Инде йәз синең нәзек[4] өмид итеп,
Эзләгәнне йәз тайдым яшьлегемнән.
1958
***
Юк, мин сине сызланып көтмим инде,
Йөрәгемдә кабызган тойгыларым.
Ялгышудан туктады,
Синең җиңел
Уйнавыңны белгәнннән соң,
Күргәннән соң.
Бәхеттән өмид өзеп инде күндем,
Ялкынланыр тойгыларны.
Болганчык су,
Сибеп үзең сүндердең.
Җибәр дустым,
Ниләр булды аңламадым теләгеңне,
Татлы назың ачы булды,
Агу куштың.
22.08.1960
Гөл вафат
Ал чәчкә дөньяга күзен ачты,
Кояш күреп гөл йөзенә нурын сачты.
Чәчкә нурдан таңга калды,
Күреп шашты.
Үз күркенә сокланып,
Күңелен ачты.
Әйләнә-тирәсенә
Хушбуй назын сачты.
Бер гашыйк күреп гөлне
Күзе төште.
“Бүләк булыр ярыма”, - дип
Чәчкәне өзде.
Чәчкә сулды,
Чәчкә үлде.
Шулай
Сылу гөлкәйнең гомере сулды.
Чәчкә вафат,
Чәчкә сулды,
Чәчкә үлде,
Чәчкә янә
Дөньяга күзен йомды.
1960