Мин

Көннәрдән бер көндә,

Зат алмашлыкларын туплап бергә,

Шагыйрь саллы гына шигырь язган. 

Шәп баш уйлап куясы гына калган,

Ул аны алмашлыклардан эзләгән.

Әрсез «Мин!» түзмәгән:

– Бу шигырьгә Башка

Сүз юк миннән башка, – дигән.

Син дә, ул да – миннән тора аста,

Юктыр берсенең-бер өндәве дә!

«Без»ләр безләсә дә күпме генә,

«Сез»ләре дә, «алар»ы да көлке генә

– Шулармы Баш булып өскә менә?

Юк монда миңа тиң! –

Шулай дигән дә «Мин!»

Өндәвен кадап,

Баш булып утырган.

– Тәмам азды, чукынган,

Бу «мин» чыгырыннан ычкынган,

Сине, аны, безне, сезне

– Беребезне дә санламый,

Әйткәнне дә аңламый...

Алмашлыклар шулай аны сүккәннәр,

Берәм-берәм шигырь юлын сүткәннәр,

Башка шигырьгә күчеп киткәннәр.

«Мин!» калган утырып,

Өндәвенә тотынып.