ТАТАР МОҢЫ

Татар моңсыз яши аламыни –

Татар күңеленә моң кирәк,

Тальяныңны гына сузып җибәр,

Дәррәү кушылыр аңа мең тирәк!

Мең тирәккә кунган мең садугач

Шундук алыр аны күтәреп,

Томырылыр ул моң зәңгәр күккә –

Зәңгәрлеге артыр күкләрнең.

Кайда гына тыңламадым икән

Моң саркыган татар көен мин –

Сайрар кошлар, тал-тирәкләр белә

Һәр бормасын «Әллүки»емнең.

«Ишкәкче карт» җырын көйли-көйли,

Ярга кага Идел дулкыны,

«Карурман»ны көйләп сыкрый урман –

Тарихлардан калган сулкуы.

Әдрән диңгез ярларында йөрдем,

Алар инде кайдан откандыр –

Нәкъ татарча шаулый дулкыннары,

Әйтерсең лә мине көткәннәр!

Влтавада су коенганым бар

Аккошлары белән янәшә,

Аккошлары аның, күзгә карап,

Саф татарча миңа эндәшә.

Татар моңсыз яши аламыни –

Моң таба ул һәрбер аваздан,

Бәлки, шул моң саклагандыр аны

Мең дә ничә вәхши-явыздан.

Бәлки, халкым тарих чоңгылларын

Моңы белән имин үткәндер,

Шул моң аңа сынмас канат булган,

Шул моң аны Татар иткәндер!

Кайда йөрсәм – тоям татар моңын,

Ул моңлы да, уйлы, шаян да…

Кара елларда да тынмаган ул,

Тынмас инде килер заманда!