РОБАГЫЙЛАР ӨЛӘШҮДӘН ЯЛЫКМЫЙМ

***
Шагыйрьне шагыйрь итә үз кавеме,

Болай гына төшерәм искә моны.

Кол Галидән башлап безнең көнгәчә

Һәрбер шагыйрь раслыйдыр безгә шуны.
***
Олыны да, кечене дә санла син,

Изге эшкә йөрәгеңне ялла син.

Узып яшә галиҗәнап Вакытны,

Ике килми кеше, шуны аңла син.
***
Туздырасың атаң малын көлеп син,

Ни эшләдең бу дөньяга килеп син?

Тузан кадәр эшең җирдә калмагач,

Җиһан өчен инде күптән үлек син.
***
Ни аяныч, дөньяда гомер чикле,

Юлларыбыз — кабер кырына тикле.

Пәйгамбәрләр өчен дә, уйлап баксак,

Мәңгелекнең ишеге булган бикле.
***
Дөнья тулы гайбәт, әләк, ялган ла,

Бер-берсенә алар оста ялганган.

Хакыйкатькә санап менә шуларны

Бу тормышта күпме адәм алданган.

* * *
Күңелемнең сандыгыннан алып, мин 
Яшә җирдә үз көчеңә табынып,

Торып йөгер, егылсаң да абынып.

Кыен димә, картлыгында кешеләр

Тәм табалар, шундый чакны сагынып.

* * *
Яшәүнең һәр мизгеле — шатлык миңа,

Меңьеллык оҗмахлардан артык миңа.

Тик нидән бу Бәхет дигән кыяга

Дөньяның хәсрәтләрен тартып менәм?
* * *
Беркайчан да «вәгъдәң — иман» булмады,

Бер файдалы эш тә әле кылмадың.
Сине җиргә китереп мәңгелектән,

Михнәт чиккән ата-анаң уңмады.
* * *
Гаҗәп дөнья, мал-мөлкәткә муллыктыр:

Җылы сүзгә, якты йөзгә кытлыктыр.

Тук азгынлык йөри адәм башыннан,

Кем аларны симертүче утлыктыр?
***
Җиңеп чыга тормыш өчен көрәшкән,

Шуңа тормыш гыйбарәттер көрәштән.

Чын бәхетле булыйм дисәң дөньяда,

Бу чынлыкны юлдаш ит син бик яшьтән.
* * *
Сәгать кебек булса Кеше гомере,

Бора-бора аның телен мин кире,

Яшьлегемә кайтыр идем яңадан —

Синең янга барыр өчен йөгереп.
* * *
«Кояшым», — дип, дәшәмен сөйгән ярга,

Ул булганда урын юк моңга-зарга.

Күрмисең, диләр, йолдыздай кызларны,

Күренми шул йолдызлар Кояш барда.
* * *
Бу дөньяда яшәгәндә белеп тор:

Куштан сүзе ялган акча кебектер.

Гаебеңне якын итеп күрсәткән

Туры сүзле дуслар өчен үлеп тор.
* * *
Татардан күп асыл затлар җиһанда,

Горурланам тарих битен ачам да.

Дөрес икән: ничек кенә бутама —

Алтынлыгын алтын саклый кайчан да.
* * *
Гел төендә төен төйнәү эшебез,

Бер уйласаң, бик тә сәер кеше без.
Шул үзебез төйнәгәнне чишәргә

Җитми һәрчак үзебезнең көчебез.
* * *
Һәркемдә бар табигатьнең биргәне,

Көлке синең «мин — галим», дип йөргәнең.

«Мин — юләр», дип сөйләгәнен юләрнең

Бармы синең берәр заман күргәнең?
* * *
«Яшәү ни ул?» — диеп кем баш ватмаган,

Тик берәү дә асыл җавап тапмаган.
Сораулардан хасил булган диңгезләр,

Кемнәр генә кереп анда батмаган.
* * *
Татарда да күп булды ул изгеләр,

Тик аларны таптый-таптый изделәр.

Гарипләнде шәҗәрәбез агачы,

Ай-һай, аның тамырларын күп өзделәр.
* * *
Әй син, язмыш, бирәсең лә кирәген,

Кара янып бетте инде йөрәгем.
Әләм итәм һаман да мин яшәүне,

Яшәү — минем җирдә иң зур терәгем.
* * *
Дөньяга мең йөрәк белән ташып мин,

Наз өләштем кешеләргә шашып мин.

Бу гамәлдән туктарга һич ашыкмыйм,

Чөнки якты дөньябызга гашыйк мин.
* * *
Килер бер көн, бу дөньядан күчәрбез,

Касәдәге соң йотымны эчәрбез.
Әгәр бер эз калдырмасак, ничек соң

Яшь буынның хәтеренә төшәрбез?
* * *
Дөбер-шатыр килә-килә һәр көнне,

Тормыш дигән арба йөртә һәркемне.

Беребез дә карамыйбыз уйлап та

Кайчан, кая аударасын беркөнне.

* * *
Алтыннанмы савыт, көмеш, таштанмы,

Кызыктырмый ансы ачтан шашканны.

Эчендәге ризык аңа кадерле,

Ул бит көтә фәкать шуны ачканны.
* * *
Төкерәләр бакча тулы гөлеңә,

Козгын тулган сандугачлар иленә.

Чукый алар кан саркыган йөрәкне,

Тәгәрәтеп бабамнарның көленә.
* * *
Дәгъваламыйм ниндидер дан үземә,

Бер чалынсам җитә дөнья күзенә.

Минем өчен олы бәхет, әйткәнем

Дәвам булса бабаларым сүзенә.
* * *
Яшьләр яши алда көткән көн белән,

Картлар яши артка үткән көн белән.

Алары да, болары да бик кирәк

Үкенмәскә әрәм беткән көн белән.
* * *
Халык авызыннан чыкмас ялган сүз,

Ялган йокмас өчен яшә ялгансыз.

Халык күзе күпне күрә, онытма:

Бу гыйбарә — бабайлардан калган сүз.
* * *
Юкка исраф була шактый гомерләр,

Яши-яши менә шуны белерләр.

Бөкреләре чыккан картлык өчен дә

Кешеләр бит яшьлекләрен түлиләр.
* * *
Хуҗамнарның йөзе, керсәм, мөлаем,

Тик гозерне үтәтергә юк җаем:

Буш кул белән яннарыннан чыгамын,

Буш кул белән кергәнгәдер, мөгаен.
* * *
Урый-урый йөртә безне бер агыш,

Кая баксаң, шунда хәзер зар-сагыш.

И кардәшем, сине мәрттән уятып,

Шигырьләрем бирер әле бер тавыш.