КЫЮЛЫК КИРӘК!

Бу, азан утлары» журналында бүгенге проза турында укучылар бәхәсен укыгач, мин до кулыма каләм алырга булдым Мин язучыларның һәрбер әсәрен, шул исәптән «Казан утлары»ида басылып барган повесть-хикәя- лереи, кызыксынып укып барам, андагы геройлар белән шатланам, аларга кайгы килсо, алар белон бергә кайгырам. Хәзерге заман прозасын күз алдына китергәндә, берничә язучының уңышлы әсәрләре алга килеп баса. Аларның әсәрләрен укыгач, тормышка яңадан кайткандай буласың, тормышның четерекле якларын күрәсең, уйлыйсың. Сүз дә юк. аларның әсәрләре тормышчан, чынбарлыктан алынып, язучы фантазиясе белән, чын әдәби тел белән язылган. Мәсәлән, Мохәммәт Мәһдиевнең «Исәнме. Кәшфи абзый», Аяз Гыиләҗовноң «Әтәч мен- гон читәнгә» повестьларын укыгач, күңелләр соонеп куя Өлкән буын язучыларыбыз- иың традицияләрен дәвам игүчеләр бар дип, күңелләр куана Тормыш сохнә уены гына түгел, анда торле хәлләр куанычлар, соеночләр. авыр кайгылар булып тора. Әнә шул кайгыларга бирешмәүче, тормыш знтузиазмы белон яшәүчеләрне китап деньясына алып керүче язучыларыбызга рәхмәт Аяз Гыйләҗевнең «Әтәч менгән читенгә» дигән повестенда әһәмиятле тема кызыл җеп булып сузылган. Ике туганның мал артыннан кууы менә-менә фаҗигагә әйләнәсен искәрто осәр. Кешеләрне зиннәтле келәм, паласларга, машинага табынырга түгел, ә бәлки болындагы чәчәкләргә, кошлар сайравына сокланырга енди Мохәммәт Моһ- дноә тә бу томаны чнтлотеп узмый. Аның әсәрләрендә бу бик ачык чагыла. Ә менә Фәүзия Бейрәмоваиың «Болын» әсәрендә бу тема мәхәббәт темасы белән бергә бойләп бирелгән дисәң, бер до ялгыш булмас Анда Алсу дигән саф. гонаһсыз кыз, болындагы чәчәкләргә, кошлар сайравына гашыйк кыз, үзенең идеалларына тугры булып, шәһәр бүлмәсенең шыплап тутырылган зиннәтле җиһазлардан эстон калып, авылдагы шул чәчәкле болыннарга, сафлыкка, яктылыкка ялан тәпи йегереп китүен язучы бик тормышчан сурәтләгән. Менә шундый тормышчан язылган әсәрләрне укыгач, язучыларыбызга укучыларның ихтирамы һәм ышанычы торган саен арта тешә. Шушындый тормышчан язылган әсәрләребез арасында әле прозабызга кыяр- кыймас кына килүче язучыларыбыз да бар. алар әйтәсе фикерләрен кыю әйтмиләр, тормышны аллы-голле чәчәкләргә генә терәп бирәләр, в тормышның тискәре якларын күрсәтергә ничектер батырчылык итмиләр. Кыяркыймәс кына язылган шома әсәрләрне укыйсың да. күңелдә бернинди зз калмый, ә бары тик бушлык кына кала. Сүземне йомгаклап шуны әйтәсем килә, урта кул язылган әсәрләргә караганда, тормышчан әсәрләр күбрәк туа. Херметле язучыларыбыз тагын да шулай уңышлы, тормышчан әсәрләр иҗат итсеннәр иде. урта кул әсәрләргә, коеп куйган «шома» әсәрләргә урын булмасын иде. Язучыларыбызга иҗатларында уңышлар теләп.