ШИГЫРЬЛӘР

Куркам!..
1967
Татар теле
Туган җирең Идел буе, Һәр телнең бар туган иле. Туган җирең кебек назлы, Җырдай моңлы татар теле.
Ак альяпныч бәйләсәләр. Өзелеп тора кызлар биле. Кызлар кебек шат чырайлы. Ачык йеэле татар теле.
Халкың кебек уңган да син. Хезмәттә син кене-тоне.
Ир-егетләреңдәй дәртле, Гайротле син, татар теле.
Фаннән сине аерса да, Гасырларның афат җиле.
Аксакалларыңдай олпат. Акыллы син, татар теле.
Ассалар да. киссәләр дә.
Үлмәдең син, калдың тере.
Чукындырган чагында да Чукынмадың, татар теле.
Яндың да син, туңдың да енн Нишләтмәде язмыш сине.
Доньяда күп нәрсә күрдең. Әй мәкатдәс Тукай теле.
Тормәләргә дә яптылар Җәлил белән бергә сине. Тормәлердә дә килмешәк Булмадың син, татар теле.
Мин курыктым. Мин гел курыктым... Балачакта җеннән курыктым.
Мин курыктым бер чак алладан, И әнием, синнән курыктым.
Ялган булыр иде сугышта Курыкмадым дисәм, курыктым.
Мин яшь идем. Дошман алдында Куркырмын дип, хәтта курыктым. Коннар, еллар, юллар арасын Өйрәттеләр безгә укырга.
Әйе, заман безне ейрәтте Үз-үзеңнән хәтта куркырга.
Бер карасаң, гомер узган бит. Мин курыккан күлмәк тузган бит, Ләкин миндә һаман курку бар,
Канымамы сеңгән куркулар?
Җиде үлчәп һаман бер кисәм, Дорес булмас кыю мин, дисәм. Куркам, әгәр донья буталса, Куркам — кеше юкка ышанса, Чебеннән фил ясап куйсалар. Шул «филгә» баш иел торсалар. Каптырсалар миңа авызлык — Куркам;
Авызлыксыз калса явызлык — Куркам;
Куркам доньям, балам очен дә. Синең очен, үзем очен дә. Язмыш очен, сезнең очен дә Куркам! Куркам!
Зинданнарны ярып чыктың. Ялкынланып чыктың кире. Хәтта фашист тегермәне Тарта алмады анда сине, Әи син, батыр татар теле.
Кабатланмас үткәннәрең — Гасырларның яман чире. Кабатлар сине гасырлар. Татар теле, дуслык теле.
1966
Карлар ява...
«Очты дөнья читлегеннән», Г. Тукай.
Уянмады хисләремнең Тереләрдән тереләре.
Күп елларым — миндә шытмый Калган алтын бөртек кебек.
Мин дә моңнар оясыннан Очалмаган бөркет кебек.
Дөньяның тар читлегендә Очты бары күңелем кошы. Шундый булып туганмынмы. Әллә тормыш шулай кушты.
Карлар ява, ява карлар, Көннәрнең иң кыска чагы. Бар булганы булган инде. Ничек булыр булачагы.
1967
уртасы. Леп-леп сүнә Тәрәзләр берәм-берәм. Калдым кебек куз Берүзем дөнья белән.
һаман да борчулы,— Тынгысыз әле заман.
калам, йоклый балам, Ә мин утырам һаман.
йокым, ә уйларым Карый кыйтгалар өстен. Йоклап китсәм, белән Берәр хәл булыр тосле.
Карлар ява, ява карлар... Көннәрнең иң кыска чагы. Йоклый гөлләр, тынган сулар. Сайрар кошлар киткән ары...
Тып-тыи гына ява карлар, Җил исмичә, чыкмый буран. Аяк өсте йоклый агач. Шыр ялангач йоклый урман.
Аһ, миндә дә карлар ява, Ява карлар — еллар кары. Гомер дигән урманымда Коела агач яфраклары.
Ачылмыйча калды миндә Күпме чәчкәм бөреләре.