МОРДВА МӘКАЛЬЛӘРЕ

Теле белән он тарта, кабарга ипие юк.

Бармак төртеп күкне тишеп булмый.

Ачыны татымаган — татлының тәмен белмәс.

Усал сүз — күзгә сипкән тоз.

Ут йотканның авызында һәммә нәрсәдә ачы.

Кеше киндеренә ышанып күлмәксез-ыштансыз калган.

Җилкә баштан өстә булалмый.

Чүлмәк чуенга иш түгел.

Балдак бармак күрке түгел, бармак балдакның күрке.

Гомер буе тукыса да, тукран столяр түгел.

Буе — агач, акылы — чикләвек.

Буш капчык басып торалмый.

Хәйләкәр эт һәркемгә койрыгын болгап өрә.

Кыю кулда кылыч үткенрәк була.

Нинди генә зур булса да, куян күзе куркак күз.

Әгәр вакытсыз өзсәң — барча алма да әче.

Каты бөксәң, карама да сына.

Ике кат ялгышканны өченче кат алдап булмый.

Шаулап үскән агачта да коры ботаклар була.

Кешегә дип элмәк үрмә — үз муеныңны кысмасын.

Йоны бик еш коелса да, бүренең холкы үзгәрми.

Саран бай фәкыйрьдән дә ярлырак.

Дусларын онытканның үзендә онытырлар.

Юләр юлдаш дошманнан яман.

 Кеше тавыгын аша, үзеңнекен суя тор.