ӘНИЛӘРЕ ӨЙДӘ ЮКТА

Мәрьям күптән инде апа. кеше. Хәзар ул биш яшьтә, әтисе сугышка киткәндә апа ик» дә тулмаган булгап. Э Рөстәм — аның энекәше. Әтисе сугышка киткән вакытта ул бөтенләй булмаган. Өнисе аны, әтиләре киткәч кспә, Мәрьям кызыма иптәш булыр дип. больницадан алып кайткан. Бу эш бик күптән булгап иде. Мәрьям аны онытып та беткәп. Тик әнисе сөйләгәнгә гепә белә. Рөстәм ул вакытта бик кечкенә булган. Йөри дә белмәгән, утыра да белмәгән — ята гына белгән. Сөйли дә белмәгән, көлә дә белмәгән — елый гына белгән. Ашый да белмәгән, тешли дә белмәгән-- имә генә белгән. Мәрьям әйткән әнисенә: — Пигә, әни. мица иптәшкә зуррак бәби алып кайтмадың? Моның белән уйнап булмый бит. — Үсәр әле. — дигән әнисе. — Үскәч уйнарсыз. Ә менә хәзер Рөстәм үсте инде. Ул хәзер утыра да белә, йөгерен йөри дә белә. Пычкы- рып-кычкырыи көлә дә белә, сакау гына итен сөйләшә дә белә. Ашый да белә, тешли дә белә. Аның белмәгәне юк. Утыргычка менә. Утыргычтан өстәлгә мепә. Карап тормасац егылып та төшә. һипи... аның белгәннәрен санап бетәрлек түгел... Мәрьям белән Рөстәм рәхәтләнеп уйныйлар хәзер. Уенчыклары да бар. Үзләре өчен гепә алып бирелгән кечкенә өстәлләре дә. кечкенә Урындыклары бар. Тик Мәрьям белән Рөстәмгә ү-л уенчыклары гына, җитми. Өстәл "артмасын да ачалар алар, шкафны да ачалар, комодка да җитешәләр. Рөстәм бигрәк тә шаян. Ул гөл чүлмәгендәге туфракны идәнгә < «с. ә,- ,v г.. сибә. Өстәлдән кашыкны ала да. ишек тибешә илтеп ташлый. Пшек төбендә яткан галошны ала да өстәлгә китереп куя. Мондый эшләре өчен алар га әбиләре һәр вакыт ачулана. Үзләренә бирелмәгән әйберләргә тотынмаска куша. Тыңла басалар: — Менә әниегез кайтсын әле. мин се.тпе әниегезгә әйтермен.— дин куркыта. Шулай да. әниләре кайткач. \зе әйтми. «Бу юлга әйтмим инде, икенчеләй тыңларсыз» дин кенә куя. Марьям белән Рөстәм әниләре алдында да шаяралар. Кайчакта әниләре әйткәнне тыңларга да оныталар. Әниләре тагын да катырак ачулана. Ул Мәрьям белән Рөстәмне. тыңламасалар. «әтмегезә язармын > дин куркыта. — Менә әтиегезгә язын җибәрим әле мин сезне, сүз тыңламагаиыгызны белсә, яныгызга кайтасы да килмәс. Кайтканда бүләк та алын кайтмас үзегезгә, — ди. Әниләре шулай дигәч, Мәрьям белән Рөстәм акыллы гына булып уйный башлыйлар да, әзерәк уйнагач, тагып (шытып җибәрәләр, әниләре тагын катырак ачулана: — Әтиегез гепә кайтсын, әйтмәсәмме мин сезне! Ә Мәрьям белән Рөстәм әтиләрен бик сагынып көтәләр. Аны тизрәк үз күзләре белән күрәселәре килә. Ул кайтып кергәч әниләре әйтсә: < Әнә Мәрьямең белән Рөстәмең син юкта мине тынлачадылар. шаярдылар» днсә. нишләрсең? Бер көнне Марьям белән Ростам өйдә икәү генә калдылар. Әбисе кичә генә ерактагы аналарына кунарга киткән nie. Ә әниләре:'Мин кибеткә генә кереп чыгам, хәзер кайтам, карагыз аны. шаярмый гына торы ыз. өйне " уздырма гы!» дип. чыгып китте. Мәрьямгә: АСИН, Мәрьям кызым, апа кеше, акыллы гына бул. Рөстәмне кара. Ул кечкенә, акылсыз әле, 50 Мирсәй Эмир кирәкмәгән әйберләргә тотынмавын!» дип әйтеп калдырды. Мәрьям белән Рөстәм, икәү генә калгач, акыллы гына итеп уйный башлаганнар ндг дә, уйный торгач әниләре әйткәнне онытып җибәрделәр. Мәрьям әйтте: — Рөстәм туганым, сип тик кенә тор. Инп хәзер шкафтан сүрәтле китап а.пм. Сү- рәт карарбыз! Шкафны ачты да, утыргычка менеп, сү- рәтле китап эзләргә тотынды. Ә Рөстәм апасы китап .эзләгән арада тик кенә тормады. Мәрьямнең «Акбикә» исемле курчагының бер күзен чокыды. Ботинкасын ишек төбеннән алып, кровать өстенә китереп куйды. Идәнгә тоз түкте. Аннан соң, утыргыч куеп өстәлгә менде дә. одеколон шешәсен алып, көзгегә суга башлады «шак, шак» суга, Рөстәм шакылдаган тавышка Мәрьям әйләнеп карады. — Ах сине, шаян малай, нигә тик кенә тормадын!— дип кычкырды. Аннан . үзе утыргычтан спнереп төште дә Рөстәм янына йөгерде. Егылмасын дип, Рөстәмне күтәреп төшерә башлады. 0 Рнетәм симез, агыр, Мәрьям апасы аны чик күтәрә. Ounce әле Мәрьямгә Ростам- ве күтәрергә дә кушмый, «егарсың» ди. Мәрьям сы. чынлап да. ега я.ды. Еккан да булыр иде. утыргычка бастырып өлгерде. 0 Рөстәм одскоЛ’Я! шешәсен ө-тәлтә калдырмаган булган икән, идәнгә төшерде дә җибәрде. Одепслөц шешәсе ватылды. Идәнгә одеколон түге. рьяч ти.: генә пыяла ватыкларын җыйды да, одеколонны сөртел алыдлд дип. чүпеч.ж эзләргә китте. Ул арала Рөстәм утыр?- гычтан төшкән дә. пдзпгә түгелгән одеколон : • утырган, шга едеколс HIа канчылгап. Одеколон бит әле үл әчеттерә. Менә Рөс- т./с елый башлады. Мәрьяч нишл р • ■» бел- u Авың үзенең дә елыйсы килә. Елар иде, өйдә Мәр ямн-эн зурырак кеше Эн шеи юзшр 3 тотынды. Чу. т ганым, • ia (а!> ди. J* •> ' ч Һаман елый. М-лллм, ага кгш- б/л.иг, ачул&па башлады: — Елата, тйскәр-е малай. Менә хәзер әни . 1Ә тагы, ӘТИ кайт; әтигә лә әйтер әле; «Она Рөстәм одеколон ы ватты» ди ир. Шулай дигәч, IV гәм атаудан туктады. — «Ониәгә әйтмә, Эттою әйтмәсен!» ди. — Опнә үзе дә белер. Өйгә әнә одеколон лее чыкты. Ойтор ип.-е әттәгә, әйтер. — Кирәкми, әттәгә әйтмәсен!.. — Ойтор шул, тик тормагач, әйтор. — Огтә кайчан кайта? — Оипә әйтә: тиз кайтыр, ди. Алар шулай сөйләшеп торганда өйгә бф зур коше килде дә керде. Өстенә шинель ья- гән, башына фуражка кигән, кулына чемода тоткан. — Ониогез канда?—ди. Мәрьям әйтте: — Кибеттә, хәзер кайт#. — Обисгез кайда? — Ерак апаларда кунакта... Әтиебез сугышта. Шинель кигән кешо көлеп куйды.