Сиңа килдем

Якты эзләп юлга чыкканнарга

Үз ишләре тора табылып,

Эзләреннән гөлләр өзә-өзә,

Сиңа килдем, аны сагынып.

Йортың таптым, ишегеңне кактым...

Юлдашым да бары җилләрдер...

Җиде ятка килеп сер бушаттым,

Мин, чынлап та, ахры, җүләрдер...

Әманәтен аның тапшыргач та,

Саубуллашу иде теләгем.

Әмма калдым, һаман тоткарландым...

Мин ышандым сиңа нигәдер...

Чакырмыйча килгән кунакны да

Яхшы хуҗа кыймас куарга.

Өең җылы. Күңелең дә җылы...

Тик китәргә кирәк шулай да.

Мине дә бит үз офыгым көтә,

Югалтулар булыр соңласам.

Төнге юллар адаштырмас кебек,

Учагыңнан ялкын урласам...

Җилләр сиңа миннән сәлам әйтер,

Хәбәр итәр: «Ул бар. Ул исән!»

Ишек ачарсың бит, бусагаңа,

Җылы эзләп, кабат мин килсәм?

"КУ" 06, 2018

Фото: pixabay