Лохматова, кер!

Үткән гасырның алтмышынчы еллары уртасы. Шагыйрь Зәки Нури «Совет әдәбияты» (хәзерге «Казан утлары») журналының баш редакторы булып эшли. Ленинградта йомышлары бар моның. Китә ул аларны йомышларга. Шәһәрнең язучылар оешмасында Зәки абыйга ярдәм итү бурычын яшь шагыйрь Евгений Рейнга йөклиләр.

– Башта шагыйрә Анна Ахматова (чын фамилиясе Горенко) янына кереп чыгыйк. Ул Татарстан язучыларын ярата. Бераз авырып тора. Аннан иркенләп йөрербез.

Анна Андреевна егетләрдән үзен поликлиникага алып барып кайтуларын үтенә. Таксига утырып китәләр. Тегендә халык мәш килә. Кардиологка чират бигрәк тә озын. Зәки абый үткен. Фронтта да булган, партизан, дөньяны таныган.

– Женя, Анна Андреевнаның хәле начарланганнан начарлана. Аны бөтен Ленинградта белмәгән кеше юктыр. Чиратсыз гына доктор янына кертсәк, берәү дә каршы килмәс.

Рейн кабул итү бүлмәсендәге врачка мөрәҗәгать итә:

– Зинһар, Ахматованы чакырып алсагыз иде.

Доктор ык-мык итә:

– Кешеләрдән әйбәт түгел. Алар да авыру, тавыш чыгарулары бар, – ди.

– Фамилиясен генә әйтегез. Аны Ленинград халкы ярата, – дип чыгып китә. Бераздан шәфкать туташы, ишекне ачып, башын коридорга суза һәм бөтен көченә кычкыра:

– Лохматова, керегез!..

"КУ" 2, 2020

Фотода Анна Ахматова; damy-gospoda.ru