Исемең кергән

Яңа басылып чыккан «Догалы еллар» китабын Рашат Низамига бүләк иткәндә, Марсель Гали болай дигән:

– Бик игътибар белән укып чык, купыгым. Монда синең исемең дә кергән.

Рашат Низами өч көн эчендә китапны укып чыккан. Әмма үз исемен таба алмаган. Аптырагач, арттан, кирегә тагын бер кат укып караган. Алай да тапмагач, хатынына укырга биргән. Ул да китап битләреннән сөекле иренең исемен күрү бәхетенә ирешә алмаган.

Берничә көннән Рашат Низами «Догалы еллар» авторына үпкәсен белдергән:

– Гариф Ахунов әйтмешли, Шәһидә апаң белән бергә укып чыктык китабыңны, әллә кемнәр бар, минем исем генә юк!

– Беренче битен укымагансың, купыгым! – дип, Марсель Гали портфеленнән китабын чыгарган. – Менә бит, Чатыр тау турындагы язмада ни диелә: «Шушы тауның текә маңгаеннан торып күпме шагыйрьләребез, җилгә күкрәген куеп, Стәрле, Ык буе тугай-кырларын тамаша кылдылар...» Бүгенгедәй күз алдымда – син бит шунда, иң алгы рәттә басып тордың, исеңә төштеме?!

– Төште дә бит...

– Исеңә төшкәч, шул җиткән бит инде.

Фото: "Казан утлары" архивыннан