Тукайча яшим, дип...

Керләнеп беттем үзем, дөньяны пакьли алмадым.

Габдулла Тукай

Җиңеллек эзләмим:

Һәрвакыт иңдә йөк.

Пакьлим дип, дөньяны

Тырышам мин дә бит.

Халкым дип, милләт дип,

Туган тел дип яшим.

Бик авыр мәлләрдә

Вөҗданым – иптәшем.

Җаныма тисәләр,

Кабынам ут булып:

Тартылам җәядәй,

Атылам ук булып!

Татарча һәр иртәм –

Хөр итәм үземчә:

Бисмилла, оныклар,

Күрәгә, йөзем, чәй.

Дөньяны пакьлим, дип

Үземчә тырышам.

Аллага шөкер, дим,

Канәгать тормыштан.

Бик күпләр шикелле,

«Акча!» дип шашмадым.

Беркайчан беркемнең

Үпмәдем башмагын!

Бик авыр чакта да

Күрсәтмәм күз яшен.

Яшәмәм һичкайчан

Һичкемнән көнләшеп.

Әгәр дә кирәксә,

Әйтермен бер көнне:

 – Аллага шөкер, – дип, –

Сатмадым беркемне!

Пакьлим дип, дөньяны

Тырышам мин дә бик...

...Авырлык эзләмим –

Һәрвакыт иңдә йөк.

"КУ" 10, 2019

Фото: "Казан утлары" архивыннан