Тәрәзә янында

Чәчәк ата кебек үзе күңел,

Таң шикелле хис саф, уй якты;

Мине бүген, бомба шартлап түгел,

Сандугачлар сайрап уятты!

Тәрәзәмне тулы ачтым, күрәм:

Таныш урман, камыш, күл әнә;

Ничек рәхәт, җәйнең җиле керә

Блиндажга түгел, бүлмәмә.

Күгәрченнәр гөрләп оча җимгә,

Тыңлыйм – гүя, аңлыйм серләрен:

Алар сөйли бу иртәне җиргә

Китерде дип җиңү көннәре.

Кинәт томан сирәгәеп китте,

Күз алдымда – уяу, зур шәһәр.

Әнә юллар, беләм, шулар илтте

Мине моннан Эльбага кадәр.

...Мәйдан итеп уйларым кошына

Шул юлларын үткән арамның –

Мин сокланып, тыныч тормышыма

Ачык тәрәзәдән карадым.

«Совет әдәбияты». 1946 ел, 7-8нче сан.

"КУ" 05, 2022

Фото: unsplash