Әткәй, әткәй!

Әткәй, әткәй!

Син бар килеш ятим,

        Үксез булып үтте гомерем...

        Кайда йөрсәм, ниләр эшләсәм дә,

        Мәңге китек булды күңелем...

Урамнарда очрый идең кайчак...

Үтеп китәр идең баш иеп.

Мин ымсынып, елап кала идем:

«Әти... әткәй... әткәем...», диеп.

Артларыңнан йөгереп китәр булып,

Сыеныр булып синең кочакка...

Нәкъ минеке кебек, күңелкәең

Өзгәләнде микән шул чакта?!

Башка балаларың сөйгән мәлдә,

Исеңә төштем микән мин – ятим?!

Ә мин синең назга мохтаҗ идем,

Көтә идем... Тагын ни әйтим?!

Мин яраттым сине үлеп-үлеп,

Ашмас хыялларга бирелеп...