Татар вакыты

Кулыңда тик кура калган, ташла читкә:

Чәчәк чәчәк буламыни, калса таҗсыз?

Сиңа атап җыйдым, дисең, түтәлләрдән!

Чәчәк беткән, түтәл беткән, миһербансыз!

Ботакларын сузасың син, тик чыбыгын,

Әйдә, сук, дип тоттыргандай кулларыма.

Таҗың төшкән чәчкәдер син, дип чыккандай

Булдың бүген көтмәгәндә юлларыма.

Чәчәктәй син, дисең үзең, әле һаман,

Бу бәядер бары минем тыш ягыма.

Җанга кырау төшкән кебек көннәрем бу,

Өтелгән ул, айрылганчы яфрагыннан.

Эчтә җаным – таҗсыз калган чәчәк кебек,

Сусызлыктан, ашсызлыктан ул бөрешкән.

Тамырлары үсүеннән калган туктап,

Яфраклары ил туңганда өшеп төшкән.

Йә ни өчен атадың син, чәчәк, диеп?

Илгә дә бит үлән сыман яшәрәсе...

Бер шыткан ул, үскән, гөлгә бөреләнгән...

Чәчәк, димме, торып калган хәрабәсен?

Чиге юктыр җанымдагы хәсрәтемнең,

Бу халәтем – туган илнең халәтедер.

Татар вакыты хак: төштән соң – үлем җиле

Кагылганда, яшим, дию гадәтедер.

"КУ" 7, 2018

Фото: архив