Шагыйрь Һади Такташ монологы

Кискенлеге,

Өр-яңадан, дигән,

Искелеге белән танышмы, –

Мин бу чорга ялгыш килеп чыктым,

Киләчәккә үтеп барышлый.

Күпме йөртеп,

Яңа көн каршында

Элмәкләнеп калгач юлларым,

Мондагы бар кичерешем минем –

Баш авырту булды нибары.

Зурмыни соң дәгъвам? –

Күнәр идем –

Янартаудай дәррәү уянып,

Җанга ташкан кайнар сөюемә

Ихтыяҗы булса дөньяның.

Әмма җирне җырга күмгән чакта

Чыраема көннәр кан орды...

Әрнү тулы мәхәббәтем итеп

Бар галәмгә

Нәләт яудырдым!

Нәләт!

Нәләт!

Табут сыман кысып куйды дөнья –

Асты өстә! –

Көчкә үзләштем:

Баш очымда зыр әйләнде идән,

Һәм түшәмгә тамды күз яшем.

Тиле хисләр авызлыгын җуеп,

Мин генәме юкка җилкенгән? –

Ил күзендә җылы сүнгән чакта

Салкын җырлар тансык ил-көнгә.

Тиле хисләр авызлыгын җуйса,

Көтмәгәндә туфан кубарыр!..

Мондагы бар яшәешем минем –

Баш авырту гына нибары.

Шул сырхаудан мәңгелеккә арынып,

Җиңел атлап киткән бер көнне,

Тол хатынга охшап калыр дөнья,

Бушап калыр –

Табут шикелле...

Меңәр йөрәк куырылып куяр,

Әллә аңлап,

Әллә аңышмый:

Мин бу чорга ялгыш килеп чыктым,

Киләчәккә үтеп барышлый.

"КУ" 08,2018

Фото: unsplash