Миңа җитә

Ни сорыйсың килсә – сора диеп,

Үтәрбез, дип, миңа әйтсәләр,

Сорамамдыр берни, миңа җитә:

Алсу таңнар иртән атсалар.

Миңа җитә: йомшак җилләр иссә,

Кояш чыкса иртән елмаеп.

Яр астыннан чишмә бәреп торса,

Юк, йөремәм, җирдә моңаеп.

Миңа җитә: сала-калаларда

Гармуннарның моңы тынмаса.

Кеше шундый инде: шатлыкта да,

Кайгыда да аны моң баса.

Миңа җитә: бала-чагаларның,

Оныкларның күңеле шат булса.

Берсен-берсе сөеп яшәсәләр,

Намус-вөҗданнары саф булса.

Миңа җитә: көткән яңгыр килсә,

Күкне ярып яшен яшьнәсә.

Вакытыннан алда әҗәл килеп:

«Әйдә, киттек», – диеп дәшмәсә.

Миңа җитә: бәхет дигәннәре

Килеп торганда да тамчылап.

Җәяү чабам, машинам да юк дип,

Үз-үземне йөрмим камчылап.

Миңа җитә: болын-кырлардагы

Чәчкә гөлләрнең дә дәвасы.

Шифа тоям җанда, тирән итеп

Суласам да Сарман һавасын.

Миңа җитә: гомер буйларыма

Ипи торса табын түремдә.

Мин канәгать: айга менмәсәм дә,

Гомер үтсә туган җиремдә.

"КУ" 05, 2024

Фото: unsplash