Кызым

Ап-ак хыял идең, дөньялыкка,

Язлар кызы булып килеп кердең.

Җир йөзендә сине өз(е)леп-өз(е)леп,

Көтүемне минем сиздең! Сиздең!

Иренеңә кунган елмаюың,

Төшләремнән уелып калган төсле.

Син дөньяга килгән көннән башлап,

Галәм чиксез, үзем үтә хисле!

Язлар саен ургып аккан күңел,

Садә тынлык тапкан кебек булды.

Күзләреңдә чиксез диңгез синең,

Дулкыннары аның шаян, нурлы.

Гел сабырсыз, иркә чагың әле,

Балачагың чәчәк аткан вакыт.

Җитәкләгән нәни кулларыңнан,

Җәй җылысы ага ташып-ташып.

Синле дөньям! Кабат сабыйлыкның,

Ләззәт-намын татып гомер кичәм.

Мең ярату төреп гади сүзгә:

– Кызым! Балам! – диеп, сиңа дәшәм!
 

"КУ" 11,2021

Фото: pixabay