Көтәмен

Син – кояш, мин – тулган ай сыман.

Сагындым, сагынам, юксынам.

Уч төбе кадәрле йөрәккә

Җанымны көйдергән ут сыйган.

Яндыра бәгырьне сагышым,

Каргышым, ялгышым, табышым.

Кадерләп саклыймын хәтердә

Яраткан йөрәкнең тавышын.

Ал кояш керфеген какканда,

Тулган ай яшерә ак йөзен.

Һаман да көтәмен зарыгып,

Утлардан аралар хак сүзең.

«Яратам, яраттым, яратып

Китәрмен дөньядан…» – дисәң син,

Кайтырмын яшьлеккә. «Җан атып

Яшәүчем бар, – диеп, – исән син!..»

"КУ" 04, 2019

Фото: pixabay