Кабат туып

Исемеңне кара гайбәт камаса,

Җирдә сине аңлаучы да калмаса,

Ялгызлыкта йөрәк яраң канаса,

Савабың да бинахакка каргалса,

Нигә яшәп торырга соң, дисең дә...

Балачакка алып кайткан хисеңдә –

Күз карашың яктылыктан камаша.

Булмаса да тормыш бәйрәм төсендә,

Ач күзеңне, күр, гаҗәеп тамаша!

Бал кортлары ак чәчәкләр түшендә,

Исертерлек хуш исләрнең эчендә

Без-без килеп, алсыз-ялсыз кайнаша.

Җазибәле ихлас балкыш илендә,

Чикерткәләр тансык сөю телендә

Тереклекнең үзе белән аңлаша.
 

Һәр тарафтан сафлык, бәлзәм агыла.

Чәчләреңә фәрештәләр канаты
 

Газиз әткәң, әнкәң кебек яратып,

Сыйпый-сыйпый йомшак кына кагыла.

Сизелерлек көчең арта шул мәлдә.

Рәхмәт, Раббым! Калдырмадың түбәндә,

Очкыныңны коткардың Син, дисең дә,

Балачакка алып кайткан хисеңдә

Кешелеккә кирәклегең тоясың...

Тоясың да кабызасың яңадан

Өметеңнең сүнеп торган кояшын...
 

Үз исемең аклар өчен дөньяга
Кабат туып, яңа оя корасың...
Нидер көтеп, күккә карап торасың.

Һәм... күрәсең бәхетеңнең торнасын!..

"КУ" 2, 2020

Фото: pixabay