Җил сурәте

Аягыма урала җил – узыйм, дисәм,

Сулышыма кабына – җыр, сузыйм, дисәм:

Давыл өсте давыл исте өстегездән –

Ә сез әле һаман исән, һаман исән!

Җиде җилнең үзәнендә басып торам,

Җил капканы ябып торам, ачып торам;

Җилнең, телнең тегермәнен тартып торам... –

Мәһәрен дә, каһәрен дә татып торам.

Оча еллар – оча җилләр канатында,

Шыпырт кына шыңшый җаннар кара төндә:

Кайчан кабат уяныр да Тукай рухы,

Казанына кайтыр, диеп, пар атында.

Җил канаты очларында ак болытлар.

Ил басуын басып бара сорыкортлар:

Бөртекләрдә бөреләнеп, өмет йоклый,

Буразнасын табалмаса мәңге йоклар.

Фәрештәләр эзен эзләп исә җилләр,

Йөз елдан соң кабат кайтты Газраилләр1.

Әйтче, и җил, ник соң болай бу кавемнәр? –

Каберендә боргалана фиргавеннәр!

Җиде җилнең үзәнендә басып торам,

Җил капканы ачып торам, ябып торам:

Кайгыдан да, шатлыктан да шакымагыз –

Бу көннәрдә мин үзем дә ябык торам!
 

"КУ" 12, 2022

Фото: unsplash