Яратып туймаслык яшем бу...

Яратып туймаслык яшем бу.
Бар төсләр җете һәм мәгънәле.
Таңнарның кояшка ияреп,
Биеккә үрләгән мәлләре.
Яратып туймаслык җәем бу.
Тел очы – җиләкле бал гына.
Баш түбәм – кырчәчәк-такыя,
Кыңгырау җыр суза тын гына…
Яратып туймаслык тормыш бу:
Бары – бар, югы да – минеке.
Елларны санамыйм – очсыннар!
Бәхет ул вакыттан ирекле.
Бәхетнең иң тәмле ноктасы –
Мин әле ут булып яшәрлек!
Зирәклек, белмим шул, бар микән?
Ярату – Җир шарын кичәрлек.
Яратып туймаслык яшем бу –
Кочакка нык кысып бәхетем:
«Шөкер! – дим, – мең рәхмәт!
Мең разый!
Яңа таң! Исәнме, кадерлем!»
Яратып туймаслык яшем бу…

«КУ» 03, 2025

Фото: unsplash