Әни

Тиз үтте җиләкле җәйләрең,

Суынды ясалган чәйләрең.

Юксына шул сине ал гөлләр,

Җырыңны үз итте топольләр.

Син киттең. Моң китте.

Җәй китте,

Без ничек яшәрбез җәйләрсез?!

Таңнарда пышылдый чишмәләр:

«Җәйләрсез яшәве, ай, җайсыз...

Тормышны җәйләрсез җайларсыз...»

Җәйләрсез калсагыз, аңларсыз:

Җәйләрсез калсагыз, янарсыз.

Җәйләрсез бу тормыш, ай, җайсыз,

Кояшсыз яшәү ул – уңайсыз.

Өметсез кешегә нишләргә?

Серемне чишәрлек Кешем юк,

Җәйләр күк, кер, Әни, төшләргә.

Әмир Мәхмүдов