Чүт-чүт кенә...

Үкенечләр генә тудырдымы

Дөньялыкта кылган сәфәрем?

Тоттым тәки, дисәм, бәхет кошын,

Җитмәде буй чүт-чүт, каһәрең!

Тулган Айдай иде тәүге ярым, –

Булмас монда тамчы ялганым;

Их-ма, кыска чәчләремне озын

Толымнарга ялгый алмадым.

Кызыгыпмы данга, аны җирнең

Җиде катларыннан эзләдем;

Хәерсезең, чүт-чүт алдан килеп,

Төяп алып киткән кемнәрдер.

Җир томанга батты. Күп уйладым:

Ничек чыгарырга яктыга?

Күчәреннән тотып күчерергә

Җитми калды куәт чак кына.

Күзгә җиле тиде, тоттырмады

Киләчәкнең өркәк тулпары;

Ялларына ябышырга кылдай

Ара гына иде нибары.

Узды гомер бушка, бетте тузып

Кешелеккә кигән күлмәгем;

Язмышымдыр, сыңар сөенечнең

Сынык шәүләсен дә күрмәдем.

Кемнәр янар, кемнәр генә ямар? –

Еллар кара, заман сүтелгән;

…Шыпын басып әҗәл килә ята,

Ә кибәнне очлап бетмәгән,

Тфү, шайтаның!..

"КУ" 09, 2018

Фото: pixabay