Бу мин!

Күңелне кузгатты иртәнге шау кояш,

Талчыккан канатлар җанлана иңемдә.

Кемгәдер – бигайбә! Тик гафу сорамыйм...

Үземә хыянәт италмыйм бүгенгә.

Ымсынам кабаттан күкләрне кочарга,

Дәртем дә, дәрман да бу юлга җитәрлек.

Күңелнең җегендә моң-мәкам ярала –

Юл чыгар алдыннан догалык итәрлек.

Бу очыш соңгысы булса да үкенмим,

Гарешкә төбәлдем: «Мең шөкер! Мең рәхмәт!»

Кисәтеп, өн килде: «Канатың көймәсен!

Кыйблаңны үзгәртмә, килсә дә кыямәт».

Канатлар, киерелеп, җил көчен сынады,

Бирелгән карардан ваз кичү икеле.

Мин, янып төшсәм дә, бәхетле китәрмен,

Очышта җан биргән чал бөркет шикелле.

"КУ" 8, 2019

Фото: pixabay