Бар да тыныч кебек

Ярсып-ярсып моңсу җилләр исә,

Ил кайгысы җилгә күчкәнме?

Җиргә кичке эңгер төшеп килә,

Кайтып килә халык эштәнме?

Эшсезләрме әллә төркем-төркем

Эш эзләргә чыккан кич кырлый?

Бар да тыныч кебек... Беркем туктап:

 – Ачка үләм! – диеп кычкырмый.

Мин дә тыныч...

 Төркемдәгеләргә

Юл бирәмен алга чыксалар –

Күзгә чалынып кала затлы туннар,

Шәп бүрекләр, чуклы букчалар.

Кайберәүләр кул арбасы тарткан,

Сыртлап төяп үтмәс тауарын.

– Күрсәт әле, – диеп, сорар идем –

Бәясенең беләм чыгарын.

Кичке эңгер төшеп килгән чакта,

Уйларымнан калмый бер адым,

Мин ияреп халык төркеменә

Урыйм икән базар урамын.

Төнгә кадәр кайный икән халык,

Сата... ала икән аласын.

Ни генә юк монда! Күзең ертып

Карыйсың да таңга каласың.

Тагын йөз мәртәбә, мең мәртәбә

Үзалдыңа уйлап аласың:

«Бүген болай... ә иртәгә нинди

Тәкъдир көтә адәм баласын?»

фото: pixabay.com