Бала чакта, илереп, бер җылы сүз...

Бала чакта, илереп, бер җылы сүз

Көтеп йөргән чакта әтидән,

Үз-үземне юаттым мин, диеп:

«Без генәме, без генәме әллә ятимнәр...»

Якын дигән дуслар беркөн «сатып»,

Акыл киткән чакта ялганнан,

Үз-үземне юаттым мин, диеп:

«Без генәме, без генәме шулай алданган...»

Ярата дип ялгышканым аңлап,

Нәүмизләнгән чакта сагыштан,

Үз-үземне юаттым мин, диеп:

«Без генәме, без генәме шулай ялгышкан...»

Сыеныр кеше тапмый, гаҗиз булып,

Сыгылып төшкәнемдә кайгыдан,

Үз-үземне юаттым мин, диеп:

«Без генәме (әллә) очар канатлары каерылган...»

Мине кызганучы, жәлләүчеләр

Табыла калса әгәр, җөмләдән,

Сөрән салам сезгә, бар җиһанга:

Бер без генә түгел, (юк, юк түгел!)

Яшәү дәрте, шөкер, сүнмәгән!

"КУ" 03, 2020

Фото: pixabay