Җан авазы

«Ник тудырдың мине шушы илдә?

Җинаять бу, әни!»

Әллә уйлап, әллә уйнап әйткән

Кызымамы рәнҗим?!

Телсез, өнсез калып һәм... җавапсыз

Торам менә басып...

Шапылдатып аңым ишек япты –

Йөрәк шәрран ачык.

«Ник тудырдың мине шушы илдә?»

Сулык-сулык ярам.

«Шушы иле», белмим, кемнекедер,

Җире газиз, балам!

Ата-анам, әби-бабам җире,

Һәр карышы үздер.

Китәрмен бер ташлап Ак дөньяны,

Кара җирне түгел!

«Шушы иле», әйе, кемнекедер,

Без – үксезләр аңа.

Ил какканда, хәтта... мин какканда,

Җиргә сыен, бала.

Туган телгә, иман-дингә сыен,

Җан авазым ишет!

Ник тудырдың, никләр тудым, диеп,

Яшәү, ай-һай, читен...

...Кабатлана бар да... Шул сорауны

Биргән көнем истә,

Һәм... сискәнгән мизгел,

Телсез, өнсез калган әниемнең

Җан авазын ишетеп...

"КУ" 07,2021

Фото: unsplash