Су юлы

Күп еллар үтсә дә, армиядә булган хәлләрне еш искә алам. Әйтергә кирәк, ни өчендер гел акыллы чакларымны гына хәтерлим...

Учениеләр бара. Мин авыл егете булгач, командир елга аша үтәрлек, ун метрлы басма салырга әмер бирде. Бу хәрби учение барышында бик әһәмиятле корылма, дип  кисәтте.

Бригада җыйдым, шуларның берсе төзелеш техникумын тәмамлаган егет иде. Ул, бик җитди уйлар белән, булачак күпернең сызымын да эшләп куйды. Субайларны судан күпкә күтәрергә ярамый, чөнки ныклыгы булмас, диде. Нәтиҗәдә, бер метр киңлектәге басма барлыкка килде.

Икенче көнне карыйбыз, басмабыз юкка чыккан. Баксаң, төнлә көчле яңгыр яуган да, елга күтәрелгән, кичү дигәнебез баткан, якын килгәч кенә күренә икән. Бераздан солдатлар, бер-бер артлы тезелеп, елга аркылы чыга башлады. Шуларны күзәтеп торган авыл халкы, гаҗәпләнеп, аптырап калды, ә әбиләр исә: «Смотрите, они по воде ходят!» – дип чукынырга ук тотындылар.

Комбат миңа, ни өчен басманы суга салдың, дигәч, дошманнар күрмәсен өчен шулай иттек, дидем. Задание уңышлы үтәлгән өчен, соңыннан бүләккә тәкъдим ителдем.

"КУ" 01, 2019

Фото: pixabay.com