Мин

Мәсәл

Көннәрдән бер көндә, Зат алмашлыкларын туплап бергә, Шагыйрь саллы гына шигырь язган. Шәп баш уйлап куясы гына калган, Ул аны алмашлыклардан эзләгән. Әрсез «Мин!» түзмәгән: – Бу шигырьгә Башка Сүз юк миннән башка, – дигән. Син дә, ул да – миннән тора аста, Юктыр берсенең-бер өндәве дә! «Без»ләр безләсә дә күпме генә, «Сез»ләре дә, «алар»ы да көлке генә – Шулармы Баш булып өскә менә? Юк монда миңа тиң! – Шулай дигән дә «Мин!» Өндәвен кадап, Баш булып утырган. – Тәмам азды, чукынган, Бу «мин» чыгырыннан ычкынган, Сине, аны, безне, сезне – Беребезне дә санламый, Әйткәнне дә аңламый... Алмашлыклар шулай аны сүккәннәр, Берәм-берәм шигырь юлын сүткәннәр, Башка шигырьгә күчеп киткәннәр. «Мин!» калган утырып, Өндәвенә тотынып.

Фото: pixabay