Әй авылым

Әй авыл, син мең шәһәрдән

Мең кабат ямьле вә хуш.

С.Рәмиев

Әй авылым, матур мең шәһәрдән,

Бай илләрдән син бит бай идең.

Туган телнең моңлы бер бишеге,

Күк йөзендә якты ай идең.

Әдәпле дә идең, ярдәмле дә...

Кешеләрең — эштән сынмый торган.

Синдә минем тәүге мәхәббәтем,

Синдә минем тәүге шигырь туган.

Төшләремдә әл дә йөгереп үтәм

Ялан тәпи болын чыкларыннан.

Моң тарала авыл өсләренә

Таллыктагы чалгы чыңнарыннан.

Болгавырлы каһәр еллар иде,

Салкын иде көннәр себердән дә.

Үксеп үптем әткәм кабере ташын,

Туган җирдән читкә сөрелгәндә.

Офыкларга карап чыгып киттем,

Ач-ялангач хәлдә аргамагым.

«Су астында кал», — дип, ялгышып та,

Авылкаем, сине каргамадым.

Илле еллар читтә интексәм дә,

Каргамадым тирән Иж суларын.

Ямансулап, авыру күкрәгемә,

Чит һаваны иртән мин суладым.

Әй авылым, изге милегемә

Күз яшьләрем кабат таммас инде.

Җырларымда күпме җырласам да,

Яшьлегемә кайтып булмас инде.

«Авылым!» — дип, җиргә иңәрмен мин

Иж сулары иңле, тын чагында.

Баш очымда елга шаулап торыр

Ятканда да җирнең кочагында.  

Ринат Баттал

Фото: pixabay