Сәйдәш Гарифуллин автор яңалыклары

Җиденче класста укыганда, 1нче апрельдә күршедә яшәүче әбине салкын мунчага чакырдым. Аларның мунчасы юк. – Күрше әби, – мәйтәм, – мунча яккан идек, сине чакырырга куштылар, – дидем. Әй, әбекәй шатланып, комганнарын тотып, сөлгеләрен иңенә салып, алмашка киемнәрен төйнәп, миңа рәхмәт әйтә-әйтә, мунчага китте...