Ләлә Сабирова автор яңалыклары

– Кайттыңмы, кызым? Ә тортың кайда? Шуңа дип чыгып киткән идең түгелме соң? Мәдинә кара коелган кебек иде, әнисенә күтәрелеп тә карамады. – Торт юк, кирәкми дә! – дип, хәйран тупас итеп җавап кайтарды. Итекләрен селтәп кенә атты, пәлтәсе дә элгечкә кадәр барып җитмәде. Соңгы араларда гел шулай – теленә әче сүзләр генә килеп тора.

Исән... Икесе дә исән... Әти дә... Ул кайда булган? Ник әйтми китеп югалган?... Әни... Кәримнең эчендә, гүя, ике уй бәргәләшә иде: бер яктан, әнисенә иркәләнәсе, елый-елый кысып кочаклыйсы килә. Икенче яктан, ничә еллардан бирле күңелендә оешып каткан рәнҗү баш күтәрә...

Хатын гомерендә беренче тапкыр иренең чыгып китүенә сөенде. Калтыранган куллары белән баланы күтәреп алып, күкрәгенә кысты. «Нишлик, балам?» Әле өйләнешкәнче үк бер кул күтәргән иде инде Зариф аңа. Артыннан ук гафу үтенде. Җәмилә кичерде. Аһ, кичермәгән булса шунда! Хәзер яшь бала белән кая китә алсын соң инде ул?!