№7(июль), 2016

«Синең кайгың – минем кайгы», – диде Каләмдәшем шагыйрь Ркаил...

Бу сандугач моңы һич туйдырмый, Сайраса да көн дә бер көйгә...

Җаннарымнан нидер кыйпылды да, сискәндереп нидер өзелде... 

Юллар киң дисеңдер, дөнья киң дисеңдер, Улкаем, артыңнан җил көчкә өлгерә. Мин сине гомергә җилләрдән сакладым, Машинаң алдыннан йөрәгем йөгерә.

Бу каләмем Пушкин язган алтын Каурый түгеллеген белсәм дә, Акай ябалактай, төн катында Илаһи сүз аулыйм бүлмәмдә.

Җәй көзгә авышкан моңсу мәл... Ә күңел язларда адаша…

Өч язучы ерак бер районнан машинада кайтып килә.

Кагылам күңелеңә: Кыллары моңлы. Бу илаһи аһәң чыңы Җаныма тулды.

Шагыйрьнең беренче шигырьләре мәктәптә укыганда ук языла һәм районның көндәлек матбугат битләрендә басыла башлый.

Фәрит, сүзне ничек башларга белмичә, башта тамагын кырды, аннары, күзен читкә алды да, акрын гына сөйли башлады: «Алинә, безгә аерылырга туры килер. Алисага әти кирәк. Мин баламның әтисез үсүен теләмим. Төмәндә хезмәт иткәндә, мин Марина белән танышкан идем. Бер-беребезне яраттык...»

Сагышларның, ап-ак сагышларның Аклыгыннан башлар әйләнә.

Могҗиза түгел диген инде моны! Сандугач сайравын ерактан гына ишеткәләгән бар иде үзе. Ә монда дача бакчабызга килгәндә сандугач алмагачыбызда сайрап каршылады мине!

Икенче курстан соң, Разил, университетны ташлап, Мәскәүдәге Әдәбият институтына керергә ниятләгән. Документларын алырга рөхсәт сорап, Гази Кашшаф янына кергән. «Нәрсә, китәргә булдыңмыни? Моннан ике ел элек кызылавызланып «Толстой укыган, Ленин укыган» дип торган идең, нәрсә булды сиңа?» – дигән Гази ага.

Читләр сүзе мине һич бетерми, Якын кешемнеке үтерә – Иң авыр сүз булып ишетелә, Йокысыз төн, әрнү китерә.

Юлда уйланып бардым: без, адәм затлары, Җирдә элек безгә кадәр дә яшәгән табигать балаларына, йә, ни бирдек соң?

Сагышланма, үтенеп сорыйм, елмай бары. Янсын дөрләп бу җиһанның бар аһ-зары.

Җир белән Күк тоташты күк: су – һәр тараф.

Мең еллар Галәмне иңләгән күңелем, Ниһаять, куеныңа сыенган.

Әдәбият гомер бакый укучыга идеалдагы җәмгыять һәм кеше образын тудыру белән мәшгуль. О.Ибраһимова иҗатында аның иң көчле һәм ышандыргыч мисалы – Г.Тукай һәм ул хыялында күзаллаган ирекле, аң-белемле, башка дәүләтләргә тиңләшкән татар иледер.

Мин куркам үземнең бәхтемне Җуюдан бу шаулы дөньяда.

Елый-елый шигырь язам, Миңа кушыла тургай.