Тишек таш

Диңгез ярында йөрүчеләр тишек таш эзлиләр.

Тапкан кеше – бәхетле, имеш.

Эзли торгач, мин дә таптым аны,

Миннән соң да күпләр таптылар;

Биш кат бәхетлеләр «бәхетләрен»

Дулкын кочагына аттылар.

Бер уйласаң, бу тормышта безнең

Иң зур байлык – өмет, ышаныч.

Кайгы-сагыш – чакырганны көтми

Килә торган әрсез бер таныш.

Карадым да ташка, узган гомер

Әллә ничек моңсу күренде:

Бәхетем дә минем үзем тапкан

Чуерташтай тишек түгелме?

Үткәннәрдән урап кайткан күңел

Кабат-кабат шуны тукыды:

Дулкыннар бит, әнә, ташны тишә,

Ниләр тишмәс еллар дулкыны!

Дулкын тынмый – һаман ярны ялый.

Еллар туймый – ялый гомерне;

Их, син, язмыш! – Бер ягыннан корсам,

Ул икенче баштан җимерде.

Ә шулай да тормыш гаҗәп матур,

Барысын да барлап карасаң;

Диңгезнең дә менә биткә бәргән

Салкын тамчысын да яратам.

Ялтыр ташны, тере тавышларны,

Кул җылысын тойган чагында

Кем санасын үзен бәхетсезгә!

– Кит син, сагыш, – якын йогынма!

"КУ" 02, 2020

Фото: pixabay