Сына, Казан

Сына мине, Казан,

учыңа ал,

назла башта,

соңрак бөгәрлә.

Мәхәббәтең синең –

минем максат,

ярат бераз,

сына бер мәлгә.

Сына мине,

төңге урамыңда

ялгыз гына

адаштырып йөрт.

Куркыт, елат, югалт,

тик соңыннан

мине үз балаңдай

кабул ит.

Сына, Казан,

бирмә миңа йокы,

чорна башта

уйлар йомгагын.

Һәм уйларга батыр,

соңрак коткар,

уйлы башлар –

синең дошманың.

Сына, кала,

Сындыр хыялымны,

Юк ит минем тормыш мәгънәсен.

Минем өчен дөрес тормыш юлын

бары тик син генә беләсең.

Сына, әйдә,

Яна бармак белән,

әгәр каршы дәшеп карасам.

Чиклә киртә белән,

Явыз телем

Артык сүзләр әйтеп ташласа.

Сына, сына,

бар көчемне суыр,

юк ит, мине

сөй дә, ташлап кит.

Тик югалткач,

сагынып, янә тудыр,

сына, ләкин,

үзеңнеке ит.

"КУ" 11, 2020

Фото: pixabay