Лачын

Күкләрдә мин ачам күземне.

Авыр моң биләгән үземне:

Әйтерсең, бар зарын төянеп

Ияргән кешелек җисеме.

– Йә Ходай, бирсәңче түземне...

Үрләргә атылып, бер лачын

Тәкъдирләр очына эз элә.

Аннан да югары, күпердә

Чылбырдай чиратлар тезелә.

– Һәм кинәт бер буын өзелә...

И лачын, бул соңгы канатым,

Үткәндә мәңгелек арасын.

Күңелем зарыккан җаннарга

Тагын бер хәерен таратсын.

– Кем белә, кем кая барасын...

Кемнедер гөнаһтан аралап,

Бәхилләп калырга дучар мин.

Һәм шунда, яңа җан каршылап,

Һавада әйләнеп очармын. –

Яратып, Җир шарын кочармын...

"КУ" 6, 2016

Фото: pixabay